Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Πρέπει να είσαι εσύ η αλλαγή που θα ήθελες να δεις να γίνεται στον κόσμo

Ένας απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου όπου εργάζομαι τα τελευταία χρόνια, ήρθε στο γραφείο μου για να ζητήσει μια συστατική επιστολή για να συνεχίσει τις σπουδές τους σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Με ενημέρωσε ότι έχει ‘διοριστεί’ στη Βουλή και όταν τον ρώτησα με ποιον τρόπο με κυνισμό μου απάντησε ότι κάποιος γνωστός του τον ‘έβαλε’. Στη συνέχεια σχολίασε ότι δεν είναι αυτό που θέλει να κάνει αλλά απαξίωσε όλες τις άλλες επιλογές γιατί που να τρέχεις τώρα και που να βρεις καλύτερα αφού όλα θέλουν μέσο και ο ιδιωτικός τομέας δεν προσλαμβάνει. Του απάντησα ότι είμαστε τα αποτελέσματα των επιλογών μας και θιγμένος με ρώτησε εγώ πως βρέθηκα στο Πανεπιστήμιο (υπονοώντας ότι και εγώ ακολούθησα τον ίδιο δρόμο με εκείνον). Όταν του εξήγησα ότι δεν είναι όλοι ίδιοι και δεν μπαίνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο μου απάντησε ότι δεν αξίζει να κυνηγάς το όνειρό σου αφού όσοι συμφοιτητές του το έκαναν είναι τώρα άνεργοι ή σίγουρα δεν παίρνουν τα ίδια χρήματα με εκείνον. Τον αποχαιρέτισα λέγοντας του κάτι από τον Γκάντι που μου είχε πει εμένα ένας δάσκαλός μου παλαιότερα και λειτουργεί ως φάρος στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή

‘Πρέπει να είσαι εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις να γίνεται στον κόσμο’


Αυτό το περιστατικό που είναι μάλλον σύνηθες έχει το εξής μεγάλο πρόβλημα. Αυτά τα παιδιά μπήκαν με αυτόν τον τρόπο και έτσι πιστεύουν ότι όλοι έτσι λειτουργούν και το χειρότερο είναι ότι θα συνεχίσουν αυτή την πρακτική αφού δεν γνωρίζουν άλλη.Εδώ έχουμε τρεις επιλογές ή θα περιμένουμε κάποιο ‘αρμόδιο’ να το λύσει ή θα χρησιμοποιήσουμε για ακόμα μια φορά το εθνικό μας άλλοθι που είναι η τουρκοκρατία ή θα βελτιώσουμε την καθημερινή μας πρακτική μόνοι μας.. Η αλλαγή έρχεται με μικρά βήματα. Για παράδειγμα ας αποδοκιμάζουμε στον κοντινό ή ευρύτερο κύκλο μας όσους κοκορεύονται για το ‘εγώ ήμουν έξυπνος και βολεύτηκα εάν μπορείς κάντο και εσύ’, ας δείχνουμε ένα καλύτερο δρόμο σε όσους έχουν αποπροσανατολιστεί όπως ο φοιτητής που σας περιέγραψα στην αρχή και πολλά άλλα που πιθανόν να θέλετε να συμπληρώσετε εσείς. Σχόλια ευπρόσδεκτα.

8 σχόλια:

  1. Η νοοτροπία αυτή.. είναι ριζωμένη στο μυαλό μας και στη ζωή μας απο συστάσεως του Ελληνικού κράτους. Το "..Εχει μπάρμπα στην Κορώνη.." είναι η ζωή μας, ο τρόπος της καταξίωσης και της επιβίωσης μας. Είναι μέσα στα γονίδιά μας. Το πελατειακό σύστημα ανθίζει και ευδοκιμεί εδώ. Δεν ξεριζώνεται εύκολα. Μπορούμε να προσπαθήσωμε όμως. Από μόνοι μας. Για αρχή θα μπορούσαμε να κλείνομε τ' αυτιά μας σ' αυτούς που υπόσχονται τα πάντα και προσωπικά και σε ομάδες. Να τους γυρνάμε την πλάτη. Να αποδοκιμάζωμε τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια... Με λίγα λόγια.. να πάψωμε να περιμένωμε επι τέλους από τον "Μπάρμπα".. και να πείσωμε και τους άλλους να μην περιμένουν...
    Να δείξωμε στα παιδιά μας πως υπάρχει και άλλος δρόμος επιτυχίας και καταξίωσης...

    Καλό σας βράδυ.
    Κωστής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Την παρακάτω ιστορία μάλλον θα τη γνωρίζετε.

    Αν βάλεις ένα βάτραχο σε μια κατσαρόλα με κρύο νερό, ο βάτραχος θα βρεθεί σε οικείο περιβάλλον και πιθανότατα θα το απολαμβάνει. Εστω τώρα ότι "ανοίγεις το μάτι" όπως λέμε και αρχίζει να ζεσταίνεται το νερό. Η θερμότητα προσδίδεται με χαμηλό ρυθμό ώστε η αύξηση θερμοκρασίας να γίνεται πολύ αργά. Καθώς ζεσταίνεται λίγο λίγο το νερό ο βάτραχος δείχνει να προσαρμόζεται στο νέο, αργά μεταβαλλόμενο, περιβάλλον. Αυτό συνεχίζεται μέχρι ενός σημείου όπου πλέον η θερμοκρασία έχει ανέβει αρκετά και ο βάτραχος πέφτει σε κατάσταση λήθαργου οπότε και να θέλει δεν μπορεί να αντιδράσει. Στην επόμενη φάση απλά βράζεται στο ζουμί του ανήμπορος να αντιδράσει.

    Του άξιζε του βάτραχου το βράσιμο;
    Ο οποίος βάτραχος αν ξαφνικά τον βουτήξεις σε καυτό νερό θα 'ρίξει έναν πήδο' και θα φύγει να πάει αλλού.

    Η συμπεριφορά του φοιτητή είναι πλέον ένα στερεότυπο συμπεριφοράς στην Ελληνική κοινωνία. Τα στερεότυπα δεν προκύπτουν ξαφνικά, είναι αποτέλεσμα μακρόχρονων διεργασιών. Το νερό ζεσταινόταν σιγά σιγά. Δεν νοιώθω βολικά να εστιάσω και να κατακρίνω μια ατομική συμπεριφορά όταν η συλλογική πλέον έχει διαμορφωθεί τόσο ισχυρά. Είναι ασσύμετρο να απαιτούμε από τον κάθε ένα ξεχωριστά να σταθεί κόντρα στο ρεύμα, να αναλάβει ένα ηρωϊκό ρόλο και να δώσει μια μάχη μόνος του μέσα σε μια κοινωνία. Και αν ποτέ το κάνει, μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, θα είναι καθαρά μια προσωπική υπόθεση για προσωπική ικανοποίηση και η επίδραση των αποτελεσμάτων του στην κοινωνία μάλλον πολύ μικρά.

    Σήμερα όμως είμαστε αντιμέτωποι με κάτι διαφορετικό. Η ανάγκη για αλλαγή είναι έκδηλη σχεδόν παντού γύρω μας. Ο βάτραχος αναπηδά γιατί τσουρουφλίστηκε απότομα. Τώρα είναι σαφώς πιο εύκολο να περάσει το μήνυμα του Γκάντι. Το οποίο κατά τη γνώμη μου αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία όταν πιστέψεις ότι η αλλαγή είναι εφικτή.

    Πιστεύω ότι είμαστε ακόμη στη φάση της αντανακλαστικής αντίδρασης. Δεν έχουν συνειδητοποιηθεί πολλά πράγματα σε συλλογικό επίπεδο. Απλά καήκαμε και δεν μας άρεσε.

    Σκοπός και αποστολή του Κύκλου είναι να διαδώσει στους συμπολίτες μας ότι υπάρχει δυνατότητα αλλαγής, ότι το όνειρο μπορεί να αναγεννηθεί και να γίνει πραγματικότητα αρκεί να ακολουθήσουμε τις χαμένες αξίες μας.
    Αν γίνει αυτό κοινή πεποίθηση όλων τότε η συλλογική συνείδηση θα ενισχύσει την αλλαγή στο ατομικό επίπεδο και αυτό με τη σειρά του θα ενισχύσει τη συλλογική αλλαγή. Είναι ζητούμενο ένα τέτοιος ενάρετος κύκλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αναρωτιέμαι πόσο εύκολο θα ήταν να αλλάξει αυτή τη νοοτροπία του "μέσου" και του "βολέματος" κάποιος που ζει μ'αυτήν, αφού την είδε και την έμαθε από γονείς ή από το περιβάλλον του. Ίσως για αυτούς που δεν έχουν τέτοια νοοτροπία ή έχουν λίγη, τα πράγματα να είναι εύκολα, δηλ. ή να αλλάξουν και να την απορρίψουν εντελώς, ή να μείνουν πιστοί στην αντίθεσή τους σ'αυτήν. Οι άλλοι;;;
    Όταν ακούω γονείς να μου λένε ότι θέλουν να βολέψουν το παιδί τους στον δημόσιο ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα -για τη σιγουριά- αυτό που συνήθως τους ρωτώ είναι:"τα παιδιά σας δεν έχουν όνειρα; δεν έχουν προσδοκίες από τον εαυτό τους για το μέλλον τους; γιατί τους στερείτε τα όνειρα;" Είναι σαν να τα σκοτώνετε πριν ακόμη ζήσουν.
    Είμαι σίγουρη ότι δεν καταλαβαίνουν τι τους λέω. Όταν ο στόχος τους είναι ο σίγουρος μισθός, και όχι η δημιουργία, ούτε κανένα όραμα, ούτε η πραγματική ανάπτυξη και εξέλιξή τους ως άνθρωποι-εργαζόμενοι, τότε πιστεύω έχουν ξεχάσει τι σημαίνει "έχω όνειρα και τα κυνηγώ". Γεμίσαμε από ανθρώπους που δεν ονειρεύονται, που δεν ζουν πραγματικά, που δεν βλέπουν την ώρα να γυρίσουν σπίτι από τη δουλειά - γιατί ή δουλειά είναι αγγαρεία, αλλά ... σίγουρη - που χάνουν πολλά δημιουργικά χρόνια από τη ζωή τους κάνοντας ό,τι δεν τους αρέσει, που ξέχασαν να ονειρεύονται κάτι καλύτερο. Αυτό μας λείπει. Να γίνουμε πάλι παιδιά για να θυμηθούμε τα όνειρά μας. Γίνεται;
    Γιατί φοβάμαι ότι γίναμε ένας λαός χωρίς όνειρα (πλην εξαιρέσεων). Και χωρίς όνειρα δεν έχεις μέλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Paideia, paideia, paideia. H aneparkeia ths metafrazetai se enan ateleiwto ragiadismo opou oi neoi moirolatrika dexontai oti den exoun kamia elpida na diekdikhsoun a3iokratika mia 8esh ston idiwtiko eite sto dhmosio tomea.

    Sthn katastash auth syneisferei kai h ekpaideush h opoia sta plaisia mias kakws ennooumenhs dhmokratias, anti na xwrizei tous kalous apo tous metrious, dhmiourgei straties apofoitwn me gkriza prosonta/ptyxia opou oi apoxrwseis einai dysdiakrites idiatera sta prwta stadia tou epaggelmatikou biou me apotelesma to 'meson' na einai to mono pragma pou tous kanei 3exwristous.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Παιδια,συμφωνω οτι η κουλτουρα ειναι η βαση αφου προσδιοριζει ισχυρως το τι κανουμε, το πως και το γιατι,τις αποφασεις, τις στασεις και της συμπεριφορες.Ο Κυκλος μας εχει ως προταρχικο στοχο αυτο και διαθετουμε know how.Oμως η κουλτουρα δεν αλλαζει μονο με εκπαιδευση και κατηχηση.Κυριως αλλαζει αλλαζοντας τις δομες,τα συστηματα,τις διεργασιες,τους κανονες-νομους,τις πολιτικεςκαι τον τροπο συμπεριφορας των ηγετικων στελεχων απο πανω μεχρι κατω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανωνυμε φιλε/η συμφωνω.Διαβασε σχετικα το αρθρο του Α Δοξιαδη στο Βημα 2010 και το δικο μου στην Καθημερινη 2006 με τιτλο μια αιρετικη αποψη για την παιδεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αποφοιτος του Οικονομικου Πανεπιστημιου, αποφοιτος της Ανωτατης Σχολης Δημοσιας Διοικησης με 3 ξενες γλωσες, με 7ετη προυπηρεσια και 5ετη πετυχημενη προυπηρεσια στον Ιδιωτικο τομεα ειναι σε μια υπηρεσια του Δημοσιου με απασχοληση 3 ωρων την εβδομαδα, τοση δουλεια εχει στην υπηρεσια.
    Θελει να εργαστει και να προσφερει, αλλα εγκλωβιζεται στα γραναζια της υπηρεσιας.
    Προσωρινα ξεφυγε κανοντας Μεταπτυχιακο αλλα εχει τον εφιαλτη της επιστροφης, μετα την ληξη της εκπαιδευτικης αδειας και σκεφτεται να αρχισει Κινεζικα, Ρωσικα, Αραβικα για να ειναι παραγωγικες οι ωρες της υποχρεωτικης της παραμονης στο γραφειο.
    Να φυγει δεν μπορει εχει υποχρεωση απο την φοιτηση στην ΑΣΔΔ,να καθεται δεν μπορει, να αντιδρασει δεν μπορει και για να κανει μεταταξη χρειαζεται γνωριμια που αρνειται να χρησιμοποιησει.
    Ετσι αναγκαζουν και τα ικανα παιδια να χρησιμοποιουν τις γνωριμιες και γι'αυτο μην τα κατηγορουμε επειδη δεν αντιστεκονται.
    Αυτον τον κοσμο τους δωσαμε, σε αυτον προσπαθουν να ζησουν.

    Ο Δημητρης γνωριζει την περιπτωση.


    Νικος Ζ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δημήτρη γεια σου, σήμερα σε ξαναβρίσκω σε κοντινό πλάνο μετά από 25 χρόνια και χαίρομαι για τις αναζητήσεις και τους προβληματισμούς σου.
    Πιο κάτω καταθέτω την βιωματική αναφορά μου στο τόπικ που ξεκίνησες προσθέτοντας ένα μικρό λιθαράκι στην σκέψη σου.
    Όταν το 1987 απέκτησα πτυχίο από την Οργάνωση και Διοίκηση μας, έφυγα για μεταπτυχιακά στο Βερολίνο απ’ όπου και τελείωσα το 1992, κατακτώντας τον τίτλο του Διδάκτορα και μάλιστα με βαθμό άριστα (magna cum laude).
    Γύρισα στην Ελλάδα ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος, έχοντας αποδιώξει και την παραμικρή σκέψη ενός πιθανού εργασιακού βολέματος στο δημόσιο, που παλαιότερα ίσως να με προβλημάτιζε. Είχα πλέον αποκτήσει τέτοιο βαθμό αυτοπεποίθησης που δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να συρθεί στον βούρκο των πολιτικών γραφείων προτείνοντας συναλλαγή ή ζητώντας ανταλλαγή.

    Αυτό λοιπόν που διαπιστώνω στους σημερινούς αποφοίτους είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης, που τους οδηγεί ως ώριμα φρούτα στους πολτοποιητές συνειδήσεων και στον καθολικό συμβιβασμό.

    Για να κλείσω το μικρό στόρι που άρχισα θα σας πω ότι βρίσκομαι για 17 χρόνια σε διευθυντικές θέσεις μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας και προφανώς χαίρω αναγνώρισης κλπ.

    Φιλκά
    Αρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή