Ένα πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο άρθρο από τους οικονομολόγους Eduardo Borensztein και Ugo Panizza με χρήσιμες αναφορές στην πρόσφατη βιβλιογραφία και στην περίπτωση της Ελλάδας (Πηγή: VOX, What will happen if Greece defaults? Insights from theory and reality). Παραθέτω τα συμπεράσματα του σχολίου:
"What about Greece? The recent experience suggests that the economic costs of default may not be as high as it is commonly thought, and that economic recovery has often started soon after default. It is worth noting, however, that in all defaults studied in our work the economic recovery was helped by exchange-rate depreciation. Since this does not seem to be an option for countries that belong to the Eurozone (for reasons that are well explained in Eichengreen 2007), Greece may pay a steep cost if it were to default. For this reason, we hope that rescue plan launched on 2 May will work and that Greece will not belong to the sample when we update our paper on the costs of default."
Αναρτήσεις
Να ζητήσω μια διευκρίνηση: το κράτος που δεν αποδίδει το ΦΠΑ, δεν πληρώνει μισθούς δεδουλευμένους και δεν εξοφλεί προμηθευτές που έχουν παραδώσει εμπόρευμα δεν έχει πτωχεύσει ακόμα; Τι μας λείπει; Άλλο ένα θέαμα σε γραφικό λιμανάκι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι σαφές ότι επί της ουσίας ‘δυστυχώς επτωχεύσαμεν’, σε πολλαπλά επίπεδα. Αραγε μπορούμε να αποφύγουμε και την τεχνική πτώχευση προς τους πιστωτές μας; Εχει σημασία και πως μπορεί να γίνει αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία λύση, που έχει υιοθετηθεί κιόλας, είναι η υλοποίηση των μέτρων που απορρέουν από το μνημόνιο, το οποίο έχει επιβληθεί από τους πιστωτές μας. Φαντάζει λογικό ότι ο κύριος σκοπός τους είναι η διασφάλιση των χρημάτων που έχουν δώσει μέχρι σήμερα και τα οποία οφείλουμε να αποπληρώσουμε στο μέλλον. Οπότε καλοπροαίρετα θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η υλοποίηση των μέτρων θα μας οδηγήσει τουλάχιστον εκτός ζώνης τεχνικής πτώχευσης. Είναι όμως έτσι; Νομίζω ότι κανείς δεν ξέρει πραγματικά, εξάλλου αν ήξερε θα ήτανε προφήτης. Εφόσον δεν ξέρουμε, αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε; Στη λογική του μονόδρομου που έχουμε περίτεχνα εγκλωβιστεί ενεργούμε περισσότερο ενστικτωδώς παρά ορθολογικώς. Είτε υλοποιήσουμε τα μέτρα είτε όχι, αυτό περισσότερο θα οφείλεται σε μια χαοτική αλληλουχία γεγονότων παρά σε μια συνειδητή συλλογική προσπάθεια. Πόσο μίζερο και άθλιο είναι όμως να ‘ματώνεις’ χωρίς πίστη σε κάποιο μεγάλο όνειρο;
Προεκτείνοντας λίγο τη σκέψη μας σχετικά με τα κίνητρα των πιστωτών μας, μπορούμε να δεχτούμε ότι σκοπός τους είναι και η διασφάλιση της μελλοντικής μας ύπαρξης ως αξιόπιστου αντισυμβαλλόμενου, από την πλευρά πάντα του δανειστή, αν και το μέγεθος μας μικρό. Και ας αφήσουμε για την ώρα εκτός συζητήσεως θεωρίες συνωμοσίας που θέλουν τους πιστωτές μας να έχουν απώτερους, πιο επικίνδυνους σκοπούς. Είναι άραγε αυτό ξεκάθαρο και κατανοητό από κυβερνώντες και λαό; Ακόμη και αν δεν είναι, ερωτήματα όπως:
- Εμείς που πάμε;
- Τι θέση θέλουμε να έχουμε στον κόσμο;
- Τι είδους σχέσεις θέλουμε να συνάπτουμε με τον υπόλοιπο κόσμο;
δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν και οι απαντήσεις τους να είναι οδηγός κάθε μας προσπάθειας;
Ποιος όμως θα θέσει τα ερωτήματα και πως θα καταλήξουμε σε απαντήσεις; Εύκολα καταλήγει κανείς ότι αυτό αποτελεί κυρίαρχη μέριμνα της ηγεσίας. Μπορεί η σημερινή ηγεσία (πολιτική, πνευματική, συνδικαλιστική….) να παίξει το ρόλο της; Εμφανώς όχι. Δείτε πως οι συγγραφείς του άρθρου καταλογίζουν στο ‘πολιτικό κόστος’ την κατάληξη σε χρεοκοπία στο τέλος.
Αυτό το ‘πολιτικό κόστος’ τελικά το πληρώνουμε όλοι μας σήμερα με την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας. Για να αποφύγουμε και την τεχνική χρεοκοπία απαιτείται συνειδητή σκληρή προσπάθεια από όλους μας. Απαιτείται ηγεσία που θα δώσει νόημα στην προσπάθεια αυτή θέτοντας εθνικούς στόχους ανώτερους από την εξασφάλιση της επόμενης δόσης ενός δανείου. Στόχους που η επίτευξη τους θα μας φέρει πιο κοντά στο όνειρο για την πατρίδα μας, στο Ελληνικό όνειρο όπως πρεσβεύει ο Κύκλος μας. Που τελικά θα μας οδηγήσουν εκτός τεχνικής πτώχευσης και θα μας επαναφέρουν από την ουσιαστική πτώχευση που βιώνουμε.
Είναι θέμα ορισμού και οπτικής, δεν υπάρχει πάντως άσπρο-μαύρο στην πιστοληπτική ικανότητα. Έχετε δίκιο πάντως, τα νέα από το ΦΠΑ, την υγεία, τους προμηθευτές κλπ καταμαρτυρούν προσπάθειες ad hoc ή/και συστηματικής εσωτερικής αναδιάθρωσης του χρέους.
ΑπάντησηΔιαγραφή