Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Ας αναζητήσουμε τα σωστά ερωτήματα




Πόσο ανεπτυγμένη και πρόθυμη είναι η κοινωνία των πολιτών ώστε να μπορέσει να συμβάλλει στην υπέρβαση της κρίσης;
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

15 σχόλια:

  1. Unknown18 Ιουνίου 2010 στις 10:21 π.μ.

    εγω θα ελεγα ποσο προθυμη ειναι η κοινωνια των "ειδικων" να αποδεχτει την αποτυχια της στην διαχειριση των διαφορων κοινωνικων θεματων
    Επισης πρεπει να καταλαβουν ολοι οτι η κριση δημιουργηθηκε απο τους "ειδικους" και τελικα εκ του αποτελεσματος ακαταλληλους λογω ελλειψης αξιοαρχίας

    Θωμας Γαλουκας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βασίλης Μαντάς18 Ιουνίου 2010 στις 4:34 μ.μ.

    Πριν γράψω οτιδήποτε νοιώθω την ανάγκη να καταθέσω ένα μεγάλο ‘Ευχαριστώ’ στον κ. Μπουραντά για αυτήν την τόσο σημαντική πρωτοβουλία. Εύχομαι ο Κύκλος να μεγαλώσει τόσο πολύ που να χωρέσει μέσα τον κόσμο όλο.

    Ευχαριστώ επίσης και όλους τους φίλους του Κύκλου. Η παρουσία τους εδώ, για αρχή, είναι πολύτιμη και καθοριστική για τον πρωταρχικό σκοπό του Κύκλου. Και αυτός, κατά τη γνώμη μου, είναι ένας. Να μην αφήσουμε να χαθούν οι αξίες μας.

    Ας συνεχίσω με το βασικό ερώτημα της ανάρτησης.

    Ένα ερώτημα που κρύβει μέσα του πολλά άλλα ερωτήματα, στα οποία αν δεν απαντήσουμε ξεκάθαρα και παραμείνουμε σε σιωπηλές και υπονοούμενες απαντήσεις, μάλλον δεν θα καταλήξουμε στην αλήθεια.

    Παραθέτω μερικά από αυτά, στα οποία ζητώ από τους φίλους του Κύκλου να δώσουν τις απαντήσεις τους, ώστε να δούμε αν τελικά όλοι συγκλίνουμε τουλάχιστον στις ίδιες σιωπηλές παραδοχές (και φυσικά για να ζωντανέψει ο χώρος και να αρχίσει η κουβέντα).

    1. Ποια είναι η κοινωνία των πολιτών σήμερα και πως αυτή εκφράζεται;
    2. Πως και σε τι μεγέθη μετράμε την ανάπτυξη και την προθυμία της κοινωνίας;
    3. Ας ορίσουμε την κρίση και τα συστατικά της στοιχεία…
    4. Πως βιώνει η κοινωνία την κρίση;
    4. Υπήρξε ενεργητικός ή παθητικός ο ρόλος της κοινωνίας στη δημιουργία της κρίσης;
    5. Τι σηματοδοτεί την υπέρβαση της κρίσης;
    6. Και μετά από όλα τα παραπάνω… πως μπορεί να συμβάλλει η κοινωνία στην υπέρβαση της κρίσης;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ραφαήλ Μάρκελλος18 Ιουνίου 2010 στις 10:24 μ.μ.

    Αγαπητέ Θωμά, δεν νομίζω ότι αντιπροσωπεύουν τους ειδικούς. Άξιοι πάντως σίγουρα δεν είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Unknown19 Ιουνίου 2010 στις 8:17 μ.μ.

    φιλε μου ραφαηλ οντως δεν τους αντιπροσωπευουν αλλα ... αυτοι ... επιμενουν να μη το δεχονται και να αυτοσυστηνονται μεταξυ τους ως ειδικοι και το δυστυχημα ειναι οτι αυτοι εχουν την εξουσια και το χρημα, ταυτοχρονα δε υποστηριζονται μετα μανιας (εως αυτοκαταστροφης) απο επιχειρηματικα κεντρα και μεχρι τωρα δεν εχει αλλαξει τιποτα.
    Πρεπει λοιπον νομιζω να βρουμε τροπο να ανατραπει η υπαρχουσα κατασταση γιατι διαφορετικα ολοι αυτοι θα μας βουλιαξουν και αυτοι σκασιλα τους, αλιμονο σε μας και τα παιδια μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Βασίλης Μαντάς20 Ιουνίου 2010 στις 12:03 π.μ.

    Μάλλον το παράκανα με τα ερωτήματα που έβαλα και δεν βλέπω κίνηση. Ας κάνω λοιπόν μια σύντομη (τρόπος του λέγειν…) προσέγγιση του ερωτήματος του κ. Μάρκελλου. Δυστυχώς δεν χωράει όλο σε μια ανάρτηση, οπότε αυτό είναι το Α’ μέρος.
    Ας ξεκινήσω πρώτα με κάποιους ορισμούς χωρίς να καταφύγω σε επιστημονικά εγχειρίδια.
    Πολίτης, αυτός που ζει σε ένα κράτος και έχει πλήρη πολιτικά δικαιώματα.
    Κοινωνία, ένα σύνολο ατόμων που μοιράζονται κοινά στοιχεία μεταξύ τους, όπως το χώρο, τον ιστορικό χρόνο, αξίες, συμφέροντα και άλλα.
    Μια μεγάλη διάκριση που γινόταν στις πόλεις-κράτη της Αρχαίας Ελλάδας ήταν μεταξύ πολιτών και ιδιωτών. Οι πολίτες όχι μόνο είχαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα αλλά ήταν και αυτό που λέμε σήμερα ενεργοί πολίτες. Μάθαιναν, αναζητούσαν, συλλογίζονταν, συμμετείχαν στα κοινά και ασκούσαν αντίστοιχα συνειδητά τα πολιτικά τους δικαιώματα. Οι ιδιώτες αν και είχαν πολιτικά δικαιώματα δεν τα εξασκούσαν, ιδιώτευαν. Δεν συμμετείχαν, δεν ενδιαφέρονταν για τα κοινά, παρά κυττούσαν μόνο τα του ιδίου. Just idiots. (Ελπίζω όλο αυτό να μην είναι ένας ακόμη λαϊκός μύθος που κυκλοφορεί, αλλά να τεκμηριώνεται και επιστημονικά.)
    Ας αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη τους ιδιώτες και ας πάμε στους ενεργούς πολίτες αυτής της χώρας που διαμορφώνουν την κοινή πορεία για τον τόπο. Ποιες μορφές κοινωνικής οργάνωσης παρατηρούμε και ποιες μορφές κοινωνικής έκφρασης; Ο κατάλογος και στα δύο είναι ατελείωτος στην Ελλάδα του σήμερα. Κόμματα, οργανώσεις, σύλλογοι, σωματεία, ομάδες, ινστιτούτα, κέντρα, αδελφότητες, κ.α. Εκλογές, συνελεύσεις, συμβούλια, ψηφίσματα, πορείες, απεργίες, καταλήψεις, συνθήματα στους τοίχους, σπάσιμο βιτρινών, κ.α.
    Μια κοινωνία κατακερματισμένη. Διαμελισμένη σε μικρά ή μεγάλα κομματάκια, ταξικά, ιδεολογικά, κλαδικά, τοπικά, αθλητικά, κάθε είδους. Όλα εναντίον όλων. Πολλές φωνές από παντού, τόσες πολλές που μετά δυσκολίας βγαίνει νόημα από το θόρυβο.
    Ισως για κάποιους αυτό να αποτελεί σημάδι κοινωνικού πλούτου. Ο πλουραλισμός των απόψεων, η διαφορετικότητα, η αντίθεση και η σύνθεση, να αποτελούν στοιχεία δημιουργικής έκφρασης μιας κοινωνίας. Για άλλους πάλι μπορεί να είναι η απαρχή μιας σύγχρονης βαβέλ, σημάδια αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού, ο διαμελισμός στα εξ ων συνετέθη, όλα στοιχεία καταστροφικής πορείας. Για άλλους πάλι μπορεί να είναι και τα δύο. Κατά μία άποψη η δημιουργία έρχεται μέσα από την καταστροφή (creative destruction).
    Ευτυχώς υπάρχει και η δημοκρατία. Τελικά η κρατούσα άποψη, η κυρίαρχη εικόνα είναι αυτή που σχηματίζει η πλειοψηφία των πολιτών. Και για πρακτικούς λόγους η πλειοψηφία εκφράζεται μέσω εκλεγμένων αντιπροσώπων, μέσω των πολιτικών. Πολιτικούς που καλούμαστε κάθε τόσο να εκλέξουμε. Μας λένε τι πρεσβεύουν, τι σκοπεύουν να κάνουν, και εμείς με τη σειρά μας εμπιστευόμαστε με τη ψήφο μας αυτούς με τους οποίους συμφωνούμε.
    Τι γίνεται όμως όταν οι πολιτικοί που εκλέξαμε δεν είναι συνεπείς με τις υποσχέσεις τους και παραβιάζουν την εμπιστοσύνη που τους δείξαμε. Ορθολογικά σκεπτόμενοι και ενεργούντες δεν θα τους ξαναδείξουμε ποτέ εμπιστοσύνη, δεν θα τους ψηφίσουμε ποτέ ξανά. Πρακτικά όμως παρατηρείται, ότι και τους ξαναψηφίζουμε και τους εμπιστευόμαστε ξανά και ξανά για να μας αντιπροσωπεύσουν. Μα γιατί αυτός ο παραλογισμός, ο οποίος είναι τελικά έκφραση της κοινωνίας των πολιτών;
    Συνεχίζεται….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Βασίλης Μαντάς20 Ιουνίου 2010 στις 12:05 π.μ.

    Β’ Μέρος
    Μεταξύ πολλών εξηγήσεων θα σταθώ μόνο σε μία. Σε αυτή που λέγεται συνενοχή. Συνενοχή γιατί δεν σταθήκαμε απέναντι στις επιλογές μας όταν αυτές μας πρόδωσαν, για να μη συγκρουστούμε, για να μην αλλάξουμε. Συνενοχή γιατί συγκαλύψαμε, συμπράξαμε, και πήραμε το μερίδιο μας από τη λεηλασία των κοινών. Συνενοχή γιατί δεχτήκαμε να εμπορευόμαστε την εμπιστοσύνη μας για ένα μεροκάματο, για άλλους μικρό και για άλλους μεγάλο.
    Και επειδή όλα τα παραπάνω δεν είναι αποτέλεσμα της μια στιγμής αλλά μιας μακρόχρονης διαδικασίας προέκυψαν στο δρόμο και πολλοί ιδιώτες. Και τι μας νοιάζουν, θα πει κανείς, τώρα οι ιδιώτες, το ζήτημα είναι οι πολίτες. Μας νοιάζουν οι ιδιώτες γιατί είναι αυτοί που δεν διέπραξαν το αδίκημα της συνενοχής, τουλάχιστον όχι με τον παραπάνω τρόπο. Σήμερα αυτό που λέμε κρίση επηρεάζει τους πάντες σαρωτικά και ολοκληρωτικά. Οι ιδιώτες είναι οι πρώτοι που δυσανασχετούν. Όντας αποστασιοποιημένοι τόσα χρόνια από τα κοινά, χτίζοντας το δικό τους προσωπικό μονοπάτι, αντιλαμβάνονται ότι κάτι έξω από αυτούς έρχεται και τους ανατρέπει το έργο, την προσπάθεια, το σχέδιο, το όνειρο. Ακόμη περισσότερο αντιλαμβάνονται ότι τα τρέχοντα και επερχόμενα θα κατατρέχουν όχι μόνο το υπόλοιπο της ζωής τους αλλά και των παιδιών τους. Ξεκινώντας από μια ιδιοτελή θεώρηση προσπαθούν να διακρίνουν τι πήγε στραβά. Τι πήγε αλήθεια στραβά για τους ιδιώτες;
    Στην πλειονότητα τους ζούσαν σε μια πλάνη, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Πολλοί θεώρησαν ότι αναθέτοντας τα κοινά προβλήματα (οικονομικά, παιδεία, υγεία, ασφάλεια, πρόνοια…) σε άλλους ή εξαντλώντας τις υποχρεώσεις τους στην εκλογική διαδικασία και στη φορολογική επιβάρυνση, θα επιτυγχανόταν ένα ελάχιστο αποτέλεσμα ικανό να συντηρεί το σύστημα σε ένα αποδεκτό επίπεδο. Και όπου δεν πήγαινε καλά υπήρχε και η επιλογή του ιδιωτικού τομέα για τα βασικά (παιδεία, υγεία, ασφάλιση). Άλλοι πάλι δεν είχαν τις ικανότητες (sic) για να συμμετάσχουν στα κοινά με τον κυρίαρχο τρόπο που αυτό γινόταν. Δεν μπορούσαν να παίξουν ένα παιχνίδι ανούσιο που βασιζόταν στις εντυπώσεις, στην φτιασιδωμένη εικόνα, στο ψέμα, στην υποκρισία, στον εμπαιγμό, στη εκδούλευση της ανάγκης του διπλανού σου. Γενικά, δεν είχαν αντιληφθεί τις επιπτώσεις των όποιων ενεργειών ή παραλείψεων ή/και δεν εκτίμησαν σωστά τα μεγέθη.
    Σήμερα είναι αντιληπτό ότι οι επιπτώσεις αφορούν τους πάντες και έχουν εθνική διάσταση. Τα μεγέθη έχουν ξεφύγει τα όρια μιας διαχειρίσιμης κλίμακας. Πολύ περισσότερο όμως είναι αντιληπτό ότι η καταστροφή οφείλεται τόσο στους φυσικούς ένοχους, τους πολιτικούς που διαχειρίστηκαν τη χώρα, αλλά και στους συνένοχους. Μα, θα φωνάξει κάποιος άλλος, δεν είναι και οι ιδιώτες συνένοχοι που με τη στάση τους άφησαν χώρο στους υπόλοιπους; Μα και βέβαια είναι. Μόνο που η δική τους συνενοχή οφείλεται σε παθητική και όχι σε ενεργητική στάση. Η διαφορά έγκειται στο ότι οι μεν ιδιώτες θα μετατρέψουν την οργή τους και τις τύψεις τους σε ενεργητική στάση. Θα αλλάξουν σε ενεργούς πολίτες προκειμένου να διασώσουν ότι διασώζεται και να θέσουν τις βάσεις για μία άλλη πορεία. Πορεία δημιουργική, ορθολογική, συνεπής, προνοητική, με οδηγό το όνειρο, όπως ακριβώς είχαν μάθει να κάνουν στην προσωπική τους πορεία τόσα χρόνια. Το ζητούμενο είναι τι θα κάνουν οι μέχρι χθες πολίτες της κοινωνίας. Κάποιοι ορμώμενοι από το ένστικτο αυτοσυντήρησης, μαζί με τους φυσικούς ένοχους, θα παραμείνουν υπερασπιζόμενοι την υπάρχουσα κατάσταση. Κατά μία άποψη καλό θα κάνουν με αυτή τους τη στάση, καθιστώντας έτσι ορατή συνεχώς την αθλιότητα του σημερινού κατεστημένου. Κάποιοι άλλοι θα αλλάξουν, μη γνωρίζοντας πλέον πώς να συμμετέχουν στο νέο σκηνικό, με τη σειρά τους θα ιδιωτεύσουν. Καθόλου άσχημη ιδέα να παραμερίσουν και μερικοί. Και τέλος κάποιοι άλλοι θα αναγνωρίσουν τα λάθη τους, θα μάθουν και θα αλλάξουν πραγματικά. Πολύτιμοι σύμμαχοι, καλοδεχούμενοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΛΑΙΤΖΙΔΗΣ20 Ιουνίου 2010 στις 3:01 μ.μ.

    για να αλλαξει κανεις τον κοσμο ξεκιναει απο τον εαυτο του, αν θελει να εχει πιθανοτητες να πετυχει.Προσωπικα πιστευω οτι χρειαζεται να αλλαξει η νοοτροπια μας, αυτη που εχουμε υιοθετησει ως κοινωνια και τελικα μας αποπροσανατολισε, για να μη πω οτι μας απανθρωπισε. Τωρα... το πως αλλαζει κανεις νοοτροπια αποτελει μια χρονοβορα επιπονη διαδικασια, μεσα απο την οποια αποκτα σιγα-σιγα διευρυμενη συνειδηση, αντιλαμβανεται την ουσια και σταματα να εμπαιζει τον εαυτο του και τους αλλους.Γενναια πραξη η αποδοχη του οτι εισαι πεπερασμενος και ισως οχι τοσο σπουδαιος οσο θα σε ηθελε η γειτονια σου, αλλα και απολυτα φυσικη οταν πιστεψεις οτι την ιδια στιγμη εχεις την ελευθερια να πραττεις το καλυτερο.Αληθεια!τι ευθυνη!Καιρος να την αναλαβουμε αρχιζοντας απο την αγαπη του εαυτου μας και των υπολοιπων γυρω μας. Ελευθερια και αγαπη ειναι αρρηκτα συνδεδεμενες εννοιες που αν γινουν καθημερινη πρακτικη, ο κοσμος αλλαζει...ειναι θεμα πιστης και δρασης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ραφαήλ Μάρκελλος20 Ιουνίου 2010 στις 11:58 μ.μ.

    Πολύ ενδιαφέρουσα και σχετική η ετυμολογία του "idiot", από ότι φαίνεται με μια πρώτη ματιά στο web δεν είναι αστικός μύθος. Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο η προσέγγιση της συνενοχής, όπως γραφεί χαρακτηριστικά και ο Καζαντζάκης στην Ασκητική (www.uni-leipzig.de/~organik/giannis/Philosophie/ASKHTIKH.pdf) "Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω". Σε αυτές της κρίσιμες στιγμές ίσως πρέπει να παραβλέψουμε για λίγο την συλλογική μας απάθεια, τα λάθη και τις παραλείψεις μας. Δεν υπάρχει χρόνος για ενδοσκόπηση, πρέπει να συνεργαστούμε ώστε να κάνουμε ένα καινούργιο ξεκίνημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δημήτρης Μπουραντάς21 Ιουνίου 2010 στις 1:13 π.μ.

    βασιλη τα ερωτηματασου εξαιρετικα επιβαλται να κατανοσουμε τις απανησεις αν θελουμε να αντιστρεψουμε την κατηφορη πορεια. δ μπουραντας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ekoumalatsou@gmail.com21 Ιουνίου 2010 στις 4:13 μ.μ.

    Μερικές σκέψεις σχετικά την ερώτηση του Βασίλη Μαντά «Ποια είναι η κοινωνία των πολιτών σήμερα και πως αυτή εκφράζεται»;

    Ο ορισμός της Κοινωνίας των Πολιτών είναι θολός, πολύπλοκος και σίγουρα όχι απόλυτος. Σύμφωνα με τον ορισμό του Κέντρου για την Κοινωνία των Πολιτών του LSE, “ο όρος "κοινωνία πολιτών" αναφέρεται στο πεδίο της μη-επιβαλλόμενης συλλογικής δράσης που προκύπτει από κοινά συμφέροντα, σκοπούς και αξίες (πηγή: http://www.lse.ac.uk/collections/CCS/what_is_civil_society.htm) .Για μένα, η Κοινωνία των πολιτών είναι επίσης μια «οντότητα» όπου η ευρωπαϊκή ένωση προωθεί ευρύτατα τα τελευταία χρόνια επενδύονται πολλά σε αυτήν, καθώς είναι πλέον φανερή η ανάγκη διαμόρφωσης μιας κοινωνικής οικονομίας (Στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το 2020, http://ec.europa.eu/eu2020/index_en.htm ). Είναι επίσης το αποτέλεσμα αυθόρμητων θεσμοθετημένων ή μη ατομικών και συλλογικών πρωτοβουλιών με στόχο την κοινωνική συμμετοχή. Ωστόσο, ανεξαρτήτως από το εάν η διαμόρφωση και η έκφραση της κοινωνίας των πολιτών ξεκινάει από ιδιωτικούς και κρατικούς θεσμούς ή ατομικές και συλλογικές πρωτοβουλίες, υπάρχει ένα καίριο ερώτημα: Πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό, πως δηλαδή είναι εφικτό να συνενώσεις το Κοινωνικό με το Ιδιωτικό, δυο έννοιες οι οποίες μέχρι πρότινος βρίσκονταν συχνά, εάν όχι πάντα, συγκρουόμενες. Είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί όχι μόνο από τους αρμόδιους κρατικούς και ιδιωτικούς θεσμούς, αλλά και από αυθόρμητες πρωτοβουλίες πολιτών, όπως αυτή.

    Και μια σκέψη σχετικά με τις αξίες –ίσως λίγο απαισιόδοξη-:

    Σε μια εποχή όπου το κάθε άτομο (πολίτης ή ιδιώτης), αλλά και ομάδες πολιτών, διαμορφώνουν διαφορετικά αξιακά μέτρα και σταθμά ως πυξίδα για την χάραξη της προσωπικής τους πορείας στην ζωή, καθοδηγούμενοι, ως επί το πλείστον, από το ατομικό τους συμφέρον, το «συλλογικό πλοίο» της κοινωνίας των πολιτών (συμπεριλαμβανομένων και των ιδιωτών) θα παραμένει ακυβέρνητο. Και μαζί με αυτό και εμείς. Συνεπώς, το ερώτημα είναι ποίες είναι οι νέες αξίες και πως αυτές διαμορφώνονται, εκδηλώνονται, ενσωματώνονται, διαχέονται και τελικά παγιώνονται και εγκαθιδρύονται στην νεο-αναδυόμενη ελληνική και ανθρώπινη συνειδητότητα.

    Τέλος, μια σκέψη ως προς το βασικό ερώτημα της συζήτησης «Πόσο ανεπτυγμένη και πρόθυμη είναι η κοινωνία των πολιτών ώστε να μπορέσει να συμβάλλει στην υπέρβαση της κρίσης;». Προς στιγμήν, πιστεύω ότι σπέρνονται οι σπόροι, το αν θα «πιάσουν», θα αναπτυχθούν και θα καρποφορήσουν εξαρτάται από πολλούς και συχνά απρόβλεπτους παράγοντες.

    Παρόλα αυτά χαίρομαι όπου η οικονομική κρίση γεννάει και διαχέει κοινωνικούς και ηθικούς προβληματισμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δημήτρης Μπουραντάς22 Ιουνίου 2010 στις 2:43 π.μ.

    αγαπητη elle ,το γιγνεσθαι ειναι πολυπλοκο,χαοτικο αλλα οχι τυχαιο.ειναι αποτελεσμα συμφεροντων ,αντιφασεων,συγκρουσεων που δημιουργουν φαυλους η εναρετους κυκλους ως αποτελεσμα δυναμης και εφυιας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Anna Zarkada22 Ιουνίου 2010 στις 5:21 π.μ.

    Μήπως θα ήταν πιο πρακτικό να θέσουμε τα ερωτήματα ένα-ένα σε χωριστά posts; Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικά και μπορούν να αποτελέσουν βάση θέσεων και προτάσεων - οι διαπιστώσεις δε νομίζω ότι αρκούν πια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ekoumalatsou@gmail.com22 Ιουνίου 2010 στις 12:34 μ.μ.

    Συμφωνώ με την Άννα, οι διαπιστώσεις δεν αρκούν πιά. Ωστόσο, είναι σημαντικές, ιδιαίτερα για εμάς τους νέους που μεγαλώσαμε σε ένα κόσμου όπου το άδικο και το ανήθικο επιβραβεύεται, ενώ το ηθικό και το άξιο χλευάζεται και παραμερίζεται.Οι διαπιστώσεις είναι απαραίτητες και πολύ περισσότερο μάλιστα όταν γίνονται από τις προηγούμενες γενιές που μας κληρονόμησαν αυτό το σάπιο πλοίο.
    Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι έχει δίκιο και ότι οι διαπιστώσεις έχουν γίνει πλέον, οπότε είναι η ώρα των προτάσεων και της ενεργητικής δράσης.
    Τα ερωτήματα του Βασίλη με έχουν προβληματίσει αρκετά, έτσι βάσει δυο εξ αυτών παραθέτω από μια διαπίστωση και μια αντίστοιχη πρόταση. Για τα υπόλοιπα ελπίζω να διαβάσω σύντομα σχόλια, ώστε να τα κατανοήσω.

    4. Πως βιώνει η κοινωνία την κρίση;

    Διαπίστωση: Η κοινωνία βιώνει την κρίση με φόβο, ενοχή και αγανάκτηση.
    Πρόταση: Ανάμεσα σε πολλά άλλα, όλοι όσοι έχουν την δυνατότητα βαθύτερης και πληρέστερης κατανόησης και ερμηνείας της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης της χώρας, -καθηγητές, επιχειρηματίες, τεχνοκράτες κτλ- να ενημερώσουν,ενδυναμώσουν και ίσως να καθοδηγήσουν όλους αυτούς –τους πολλούς- οι οποίοι παλεύουν για επιβίωση και οι οποίοι νιώθουν αδικημένοι και αδύναμοι. Πιστέυω ότι πλέον αποτελεί ηθικό τους καθήκον και υποχρέωση. Οι τρόποι είναι πολλοί, άσκηση πίεσης στα ΜΜΕ και στην πολιτική ηγεσία, οργάνωση ημερίδων, συζητήσεων, σεμιναρίων σε πανεπιστημιακούς και άλλους δημόσιους χώρους, παραδειγματισμός μέσα από την προσωπική τους στάση και συμπεριφορά.

    4. Υπήρξε ενεργητικός ή παθητικός ο ρόλος της κοινωνίας στη δημιουργία της κρίσης;

    Διαπίστωση: Ο ρόλος της κοινωνίας στη δημιουργία της κρίσης ήταν και είναι ενεργητικός και παθητικός. Είμαστε οι θύτες και τα θύματα. Ενεργητικός καθώς όχι μόνο αποδεχτήκαμε την αναξιοκρατία, την ανεντιμότητα, την διαπλοκή και τη μίζα, αλλά την υποστηρίξαμε και την ενστερνιστήκαμε για ατομικά μικροσυμφέροντα. Παθητικός για την σιωπηλή αποδοχή μας, γιατί δεν αντιδράσαμε να υπερασπιστούμε την φρόνηση, αλλά αντιθέτως περιορίστηκε στον μικρόκοσμο μας, με την ψευδαίσθηση ότι «αφού είμαστε εμείς καλά» άσε τους να κάνουν ότι θέλουν.

    Πρόταση: Επαναπροσδιορισμός των πρακτικών της πολιτικής δράσης, της κοινωνικής συμμετοχής και εν γένει, της έννοιας του πολιτικού πολιτισμού. Τέλος, στην "κρίση των αξιών" με την αμέριστη υπεράσπιση της αξιοκρατίας, του δικαίου, της εντιμότητας και της ακεραιότητας. Ας μην εξαντλούνται τα όρια της δημοκρατίας στο δικαίωμα της ψήφου, το οποίο από ότι φαίνεται τόσο χρόνια δίνει στους άρχοντες εξουσίες που θυμίζουν απολυταρχικά καθεστώτα. Ριζική αλλαγή της πολιτικής συνείδηση. Να επικρατήσει το Δίκαιο και η Φρόνηση και να υπάρξει ισότιμη αντιμετώπιση όλων απέναντι στους κοινούς κανόνες συμβίωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Νικόλαος Νημάς23 Ιουνίου 2010 στις 1:22 π.μ.

    Μου είναι απίστευτο πόσο συχνά και συχνότερα συναντώ - σε παρέες - τις τελευταίες εβδομάδες ανθρώπους να εκφέρουν γνώμες, σχόλια και απόψεις για το τι μας συμβαίνει σαν χώρα, που βασίζονται πλέον στην ορθολογικότερη θεώρηση αλλά ταυτόχρονα και στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα που όλοι στηρίξαμε.
    Το σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι να ενθαρρύνουμε όσους "ιδιώτευαν" όχι από συμφέρον αλλά από έλλειψη δυνατότητας πολιτικής έκφρασης, να αρχίσουν να ελπίζουν, να ονειρεύονται, να εκφράζονται, να συναντώνται!!!
    Νίκος Νημάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δημήτρης Μπουραντάς26 Ιουνίου 2010 στις 1:28 μ.μ.

    elle,νικο,συμφωνουμε οτι πρεπει να σχεδιασουμε τις δρασεις μας για τη διαμορφωση συγκεκριμενων,καινοτομικων ,εφικτων και αποτελεσματικων προτασεων που θα συνθεσουν την ιδεολογικη και πολιτικη μας πυξιδα.επισης πρεπει.να προχωρησουμε στο σχεδιασμο και την υλοποιηση δρασεων διευρενσης του κυκλου και διαδοσης των οσων συμφωνησουμε.θα επανελθω συντομα με συγκεκριμενη προταση αλλα περιμενω και προτασεις απο τους υπολοιπους φιλους

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)