Μια ενδιαφέρουσα πολιτική καινοτομία από την Αγγλία. Το Jury Team (http://www.juryteam.org) είναι μια πολιτική πρωτοβουλία που ιδρύθηκε το 2009 για να υποστηρίξει ανεξάρτητους υποψήφιους στις εγχώριες και ευρωπαϊκές Ευρωεκλογές. Περιγράφεται ως ένας οργανισμός ομπρέλλα που δίνει υποστήριξη σε όρους χρήματος και προώθησης για ανεξάρτητους υποψηφίους που είναι ελεύθεροι να καθορίσουν την δική τους αντζέντα έξω από τα όρια κάποιου παραδοσιακού κόμματος. Ο John Smeaton είναι ο πρώτος ανεξάρτητος υποψήφιος βουλευτής σε εθνικές εκλογές που υποστηρίχθηκε μέσα από αυτή την πρωτότυπη διαδικασία.
Ο όρος Jury Team αντανακλά την ιδέα που υπάρχει πίσω από το σώμα των ενόρκων όπου απλοί άνθρωποι αποφασίζουν για σημαντικά και περίπλοκα ζητήματα με ακεραιότητα και ανεξαρτησία.
Διαβάζουμε από τον ιστότοπο του Jury Team ότι: "The Jury Team is for everyone who cares about this country. Vote for change or stop complaining. The Jury Team works together for the people that the politicians forgot. That is just about everyone in the country apart from the small and elite political class. We intend to 'open up and clean up' politics. We will give back to people their pride in their country and its institutions. We will let them become the ultimate jury."
Μπορείτε να ανακτήσετε τα αναλυτικά εγχειρίδια περιγραφής του Jury Team από τους κάτωθι συνδέσμους:
- Preface (PDF, 257kb)
- Chapter A - Introduction (PDF, 108kb)
- Chapter B - Championing Policies (PDF, 141kb)
- Chapter C - Democratic Reform (PDF, 103kb)
- Chapter D - Strengthening Parliament (PDF 114kb)
- Chapter E - Improving Government (PDF, 86kb)
- Chapter F - Jury Team (PDF 109 kb)
Αναρτήσεις
Ενδιααφέρον και μπορεί νάναι και αποτελεσματικό. Να βοηθήσει ν' απαλαγούμε καμμιά φορά από επαγγελματίες πολιτικούς, κουμπάρους, σόγια και λαμόγια. Στην Αγγλία, λόγω του εκλογικού συστήματος, και των μονοεδριών εκλογικών περιφερειών, υπάρχει μεγαλύτερη άνεση ενός ανεξάρτητου υποψήφιου αν υποστηριχτεί και προβληθεί σωστά. Εδώ θα χρειαστούνε αρκετές αλλαγές στον εκλογικό νόμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ χρειάζεται λίγη προσοχή όμως. Όποιος έχει μεγαλύτερη επιφάνεια προβολής και αρκετά χρήματα να ξοδέψει στα μέσα της μαζικής διαπλοκής (ΜΜΕ), έχει και περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Ποιός μας εγγυάται ότι ένας η περισσότεροι υποψήφιοι, εκλεκτοί και πατροναριζόμενοι από αυτούς που μέχρι τώρα είχαν μάθει να χειρίζονται κυβερνήσεις και πολιτικούς, δεν θα προβληθούν και δεν θάχουνε περισσότερες πιθανότητες επικράτησης από ηθικά στοιχεία με μικρότερη οικονομική άνεση;
Καλο Σαββατοκύριακο
Κωστής
Από μια σύντομη ματιά που έριξα στον πρόλογο και στην εισαγωγή παρατήρησα ότι αυτά που προτείνονται ως κεντρικές πολιτικές λειτουργίες για τη βελτίωση της δημοκρατίας τους, όπως λένε, είναι η πρακτική των δημοψηφισμάτων και οι ανεξάρτητοι βουλευτές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τη γνώμη μου τα παραπάνω ενέχουν δύο βασικά ελαττώματα.
Το ένα έχει να κάνει με τα δημοψηφίσματα. Το δημοψήφισμα ενώ ακούγεται ως η πλέον άμεση και συμμετοχική δημοκρατική διαδικασία πιστεύω ότι έχει μια εγγενή πολύ σοβαρή αδυναμία. Το δημοψήφισμα λειτουργεί στη λογική του διλήμματος, ναι ή όχι. Αυτό σημαίνει ότι κάποιος άλλος έχει επεξεργαστεί τα δεδομένα, έχει διαμορφώσει εναλλακτικές και καταλήγει σε μία, με την οποία πρέπει να συμφωνήσεις ή όχι. Για παράδειγμα, θέτουν το ερώτημα αν θα πρέπει οι τράπεζες να χρησιμοποιούν τα χρήματα των καταθετών για πρακτικές casino. Πρώτον, μια ερώτηση από τον τρόπο και μόνο που θα διατυπωθεί μπορεί να κατευθύνει σε μεγάλο βαθμό την απάντηση. Δεύτερον, πολλά θέματα στη σύγχρονη πολιτική ζωή είναι πολυπαραμετρικά με ιδιαίτερες τεχνικές προεκτάσεις τα οποία δεν δύνανται να απλουστευτούν τόσο ώστε να απαντηθούν με ένα ναι ή όχι. Τρίτον, και επαγόμενο από το δεύτερο, δεν δίνεται η δυνατότητα να παραχθούν νέες πολιτικές ιδέες. Ο εγκλωβισμός σε ένα δίλημμα είναι ίσως ο πιο συντηρητικός (και ύπουλος) τρόπος αντιμετώπισης προβλημάτων. Θεωρείται a priori ότι το πρόβλημα είναι ντετερμινιστικό και επαρκώς ορισμένο ώστε η λύση του να είναι μία και μοναδική και τελικά να ανάγεται μόνο σε πρόβλημα επιλογής μεταξύ δύο εναλλακτικών. Τα πολιτικά προβλήματα είναι πολύπλοκα, έχουν πολλές αναγνώσεις, πολλές προεκτάσεις, απαιτούν αυτό που λέμε πολιτικές ζυμώσεις για τη σε βάθος κατανόηση τους. Μόνο μέσα από μια τέτοια διαδικασία μπορεί να προκύψουν, οι αναγκαίες για τον πολύπλοκο κόσμο που ζούμε σήμερα, καινοτομικές λύσεις.
Το θέμα των ανεξάρτητων βουλευτών εμπεριέχει κατ’αρχήν την έλλειψη δυνατότητας συλλογικής πολιτικής αναζήτησης, ανάλυσης και σύνθεσης πολιτικών απόψεων που θα απηχούν στο μεγαλύτερο μέρος των κοινωνικών απαιτήσεων και αναγκών. Αυτό, θεωρητικά, καλύπτει η λειτουργία ενός κόμματος (φυσικά όχι με την οργάνωση και τη μορφή που ξέρουμε σήμερα, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα). Ο βουλευτής που καλείται να νομοθετήσει πρέπει να οδηγείται από τις εσωτερικές του αξίες (κατά συνείδηση που λένε), οι οποίες με τη σειρά τους προσδιορίζουν την πολιτική του ταυτότητα ή αλλιώς τον πολιτικό χώρο που εκφράζει. Αδυνατώ να φανταστώ πως για παράδειγμα σε μια βουλή 300 προσώπων υπάρχουν 300 ανεξάρτητες μεταξύ τους πολιτικές εκφράσεις. Δεν υπάρχει πουθενά χώρος για συνεννόηση και συνέργιες; Τι θέλουμε, ‘Ισχύ εν τη ενώσει ή διαίρει και βασίλευε’; Μήπως η απογοήτευση μας από τον τρόπο που λειτουργούν τα κόμματα σήμερα, εξουσίας και μη, μας οδηγεί σε ένα άλλο άκρο με λύσεις που θέλουν τους βουλευτές μη πολιτικά όντα;
Ακόμη μια άλλη προέκταση του θέματος των ανεξάρτητων βουλευτών είναι η ευκολία που παρέχεται σε τρίτους να προσεγγίσουν τον κάθε ένα βουλευτή ξεχωριστά με σκοπό να προωθήσει συγκεκριμένα συμφέροντα. Αυτό μπορεί να ακούγεται στην αρχή οξύμωρο, γιατί απαιτεί περισσότερο κόπο η προσέγγιση πολλών ανθρώπων ξεχωριστά από ότι αν προσέγγιζε κανείς μια ομάδα βουλευτών ή ένα κόμμα. Από την άλλη όμως θεωρώ ότι η πιθανότητα να υποκύψει κάποιος σε πιέσεις είναι περισσότερες όταν είναι μόνος του και μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο αν ξέρει ότι και όλοι οι υπόλοιποι είναι μόνοι τους. Μέσα σε μια ομάδα ή ένα κόμμα υπάρχει συνήθως, εκτός των γραπτών κανόνων, συλλογική κουλτούρα που επηρεάζει ισχυρά τις ατομικές συμπεριφορές. Επίσης το ρίσκο να αποκαλυφθεί κανείς σε περίπτωση ‘υπόγειας αυτονόμησης’ του είναι μεγαλύτερο εντός μιας ομάδας από ότι μόνος του.
Γράφοντας τις τελευταίες γραμμές ομολογώ ότι στο μυαλό μου πηγαινοέρχεται η έκφραση: «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί»…. αλλά είπαμε αυτά ισχύουν για κόμματα που δεν έχουν τη μορφή και την οργάνωση αυτών που ξέρουμε σήμερα. Επιφυλάσσομαι για ξεχωριστή ανάρτηση για το θέμα αυτό.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα έχει και κάποια μειονεκτήματα και κινδύνους η ύπαρξη (αρκετών) ανεξάρτητων βουλευτών και η ευρεία χρήση των δημοψηφισμάτων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως το ένορκο σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν έχει? Όμως νομίζω ότι θα εμπλούτιζαν και θα ανανέωναν την υπάρχουσα πολιτική σκηνή οι πρόσθετοι βαθμοί ελευθερίας. Είναι ένα βήμα εμπρός.