Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Ζούγκλα



Μαγαζιά κλειστά ή ανοιχτά και έρημα, βιοτεχνίες μαραζωμένες, συνταξιούχοι με περικοπές της σύνταξης στα όρια της πείνας, δεκάδες χιλιάδες νέοι άνεργοι που ψάχνουν για δουλειά και με 300 ευρώ (τα 700 σε λίγο θα φαντάζουν εξωπραγματικά), νέες σκληρές συνθήκες εργασίας χωρίς ωράριο και ελάχιστο αμοιβών, δηλαδή φθηνά εργατικά χέρια για να μειωθεί το κόστος εργασίας και όλα τα κόστη γενικώς, χάριν της ανάπτυξης που δεν φαίνεται στον ορίζοντα, δικαστήρια που υπολειτουργούν, δημόσιες υπηρεσίες σε παράλυση, τα οικονομικά υπουργεία να επιμένουν επικοινωνιακά διαπομπεύοντας καθημερινά επαγγέλματα και τάξεις. Και Ταμείο ΜΗΔΕΝ. Μηδέν τα έσοδα, μηδέν σε αξιοπιστία, μηδέν σε ουσιαστική επικοινωνία με τους φορείς.

Η Βουλή ακολουθώντας τυφλά και υπερθεματίζοντας σε εντολή και οδηγίες, απλώς… εγκρίνει νόμους χωρίς να γνωρίζει τις παραμέτρους, τα δε κόμματα έχουν εξαπολυθεί σε ένα πόλεμο αλληλοεξόντωσης μέσω των χρεοκοπημένων, λόγω της ειδικής για τους πολιτικούς παραγραφής, επιτροπών. Ο τηλεοπτικός Τύπος και από κοντά ο έντυπος με πρωτοσέλιδα σκανδάλων και πλήρη υποχώρηση των σοβαρών ειδήσεων για την κατάσταση της χώρας και τα εθνικά θέματα, των οποίων η διαχείριση βαίνει όλο και περισσότερο αναποτελεσματική. Σχεδόν όλα αρχίζουν να κακοφορμίζουν και μόνο νησίδες αξιοπιστίας έχουν απομείνει στο πέλαγος της μηδενικότητας, που κι αυτές αρχίζουν να υποχωρούν στο τσουνάμι της διαφθοράς και της απόλυτης διαπλοκής που εξακολουθεί να κυβερνά απτόητη. Ο πολύς κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη (έτσι πάντα δεν γίνεται;) ότι οδηγούμαστε πολλά χρόνια πίσω και ότι θα χρειαστεί σκληρή δουλειά. Οτι οι απαιτήσεις, τα δικαιώματα όλο και θα μειώνονται. Ηδη δεν φαίνεται αυτό καθαρά με τα εργασιακά, κοινωνικά και λοιπά δικαιώματα; Το ίδιο δεν συμβαίνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατάκτηση της Γαλλικής Επανάστασης με ρίζες αρχαιοελληνικές που έχουν εκμηδενισθεί και μόνο κατ’ ευφημισμόν πλέον υπάρχουν για να παραβιάζονται εκ του ασφαλούς;

Με αφορμή την τρομοκρατία ο κόσμος τρομοκρατημένος από τα μέτρα περιμένει τα χειρότερα, κλεισμένος στο σπίτι του, φοβισμένος και καταπτοημένος απ’ όσα βλέπει και ακούει, αρκούμενος να «διασκεδάζει» με τα τηλεσκουπίδια που μεγαλόψυχα προσφέρονται καθημερινά και αποσυντονίζουν ακόμη περισσότερο όλα τα ενεργειακά κέντρα, σε βαθμό νάρκωσης.

Κάποτε, πολλά χρόνια πριν, συζητούσαμε για την κοινωνία των 2/3 που εργάζεται και το 1/3 που θα εποφθαλμιά τη θέση του, με οιεσδήποτε συνθήκες εργασίας. Ενα είδος ανθρωποφαγισμού που το ονόμασαν ανταγωνισμό. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα με την αλόγιστη σπατάλη των κοινοτικών κονδυλίων και την εκποίηση του εθνικού πλούτου σε κάθε επίπεδο που έφεραν τη χώρα στον πάτο του βαρελιού, που στην περίπτωσή μας εφέρετο να έχει πολλούς πάτους. Ασφαλώς δεν είναι εύκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη ανατροπή. Ως ο ουρανός να γύρισε ανάποδα μοιάζει η εποχή που διανύουμε. Και ακόμη δεν είδαμε τίποτα. Απλώς δεν θέλουμε να το πιστέψουμε και να προετοιμασθούμε. Από την άλλη πλευρά, μέρος της κυβέρνησης φαίνεται πλέον πλήρως ανίκανο να σταθμίσει τα πράγματα. Πού χρόνος για συζήτηση. Από τις απέραντες διαβουλεύσεις, περάσαμε στις μη διαβουλεύσεις, με αποτέλεσμα την πλήρη άγνοια του τι ψηφίζεται και γίνεται νόμος του κράτους. Προσπαθούν να σώσουν τη θέση τους. Να την κάνουν τι; Να σώσουν τον τόπο, όταν δεν μπορούν να σώσουν τον εαυτό τους και το υπουργείο τους. Κι εμείς ως επαγγελματικός κλάδος τηρήσαμε ευλαβώς όλες τις προδικασίες και διαδικασίες προσερχόμενοι σε διάλογο που αποδείχθηκε καθαρά προσχηματικός, με αποφάσεις προειλημμένες. Εμείς μάθαμε να συζητάμε, να διαπραγματευόμαστε, να αξιώνουμε να εξαντλούμε τον διάλογο, γιατί αυτό επιτάσσουν ο πολιτισμός, το κύρος και οι παραδόσεις μας. Δεν δίνουμε προσχήματα. Ξέρουμε όμως να προστατεύουμε την αξιοπρέπεια και το κύρος των δικηγορικών συλλόγων με τους πολύχρονους αγώνες για τα ατομικά δικαιώματα, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, τη δημοκρατία. Και όταν αυτά αμφισβητούνται δεν χωράει άλλη λύση απ’ αυτήν της προστασίας δικηγορικών συλλόγων που αποτέλεσαν και αποτελούν έπαλξη προάσπισης ανθρώπινων, πολιτισμικών ιδεών, καθώς και των ασφαλιστικών μας ταμείων με κάθε τρόπο. Ιδιαίτερα όταν η άλλη πλευρά αποδεικνύεται πλήρως αναξιόπιστη.

Στη ζούγκλα στην οποία μας οδηγούν υπάρχουν κι εκεί κανόνες, στους οποίους οφείλουμε και εμείς να προσαρμοσθούμε. Μαζί μας έχουμε την ιστορία, τις παραδόσεις μας, τις τιμημένες γενιές που πέρασαν και δόξασαν τον τόπο. Και κυρίως τις γενιές που έρχονται. Οι υπουργοί και τα αξιώματα έρχονται και παρέρχονται. Η αξιοπρέπεια όμως παραμένει και σε ακολουθεί σαν σκιά, και τώρα και πάντα.

* Ο Δ. Χ. Παξινός είναι πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.


Καθημερινή, 19/6/2010
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_19/06/2010_405181

9 σχόλια:

  1. Σε τι κόσμο μπαμπα μ εχεις φερει να ζήσω.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πό τη μιά μεριά ο εφιαλτικός κόσμος του Orwell όπως τον παρουσιάζει στο "1984" και την "Φάρμα των Ζώων" και από την άλλη η πτώση και κατάπτωση όλων των πολιτισμών, Ελληνικού... Ρωμαικού.. Βυζαντινού..
    Η αναβίωση του Μεσαίωνα....
    Και το "Φως στην άκρη του τούνελ", ν' απομακρύνεται πιο πολύ. Σαν να πηγαίνει το τραίνο με την όπισθεν. Και το φώς σιγά σιγά να σβύνει...
    Κωστής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γλαφυρός ο λόγος του Κυρίου Παξινού, και ταιριαστή με την πρωινή ανάγνωση της εφημερίδας και το καφεδάκι η εικονογραφία του δικηγόρου που παλεύει μέσα στη ζούγκλα στην οποία τον οδήγησαν οι προσχηματικοί διάλογοι με τους 'κυβερνώντες'.

    Κάθε αγώνας για αξιοπρέπεια μ' έχει από πεποίθηση σύμμαχο. Μόνο που θέλω να ξέρω το ακριβές περιεχόμενο και το πλαίσιο του πριν αποδεχτώ ότι είναι αγώνας για την αξιοπρέπεια κι όχι σύγκρουση συμφερόντων.

    Όσο κι αν συμφωνώ με κάποιες πρατηρήσεις του Κυρίου Προέδρου, διστάζω να δεχτώ την αναγωγή της με όποιο τρόπο προστασίας επαγγελματικών συλλόγων
    και ασφαλιστικών ταμείων σε προάσπιση ανθρώπινων και πολιτισμικών αξιών.

    Επίσης δε θεωρώ ότι η ανηθικότητα του άλλου καθιστά αυτόματα ηθικές τις προθέσεις, τα μέσα και τα αποτελέσματα όποιου τον μάχεται, ούτε μπορώ να δεχτώ την προσαρμογή στους κανόνες της ζούγκλας ως δείγμα πολιτιμού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αννα, συμφωνω μαζισου αλλωστε οι μεγαλες επαγγελματικες ενωσεις τοσες δεκαετιες σιωπουσαν για τα μεγαλα -στρατηγικα ζητματα κρυμενες στην στενη εσωστρεφεια συντεχνιακων συμφεροντων.Δ Μπουραντας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κωστη,ετσι ειναι.Ας ΣΚΕΦΘΟΥΜΕ το πως της νεας αναγεννησης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ρικη,σας κρυψαμε τον ουρανο και δεν μπορειτε να σηκωσετε τα ματια να τον κοιταξετε για να ονειρευτειτε.Η μετανεια μας πρεπει να ειναι εμπρακτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αλίμονο αν συνεχίζουμε εδώ στον πάτο που βρισκόμαστε να θεωρούμε την έλλειψη εμπιστοσύνης σαν την καλύτερη άμυνα. Αλίμονό μας αν την ανυποληψία των διαπλεκομένων την κάνουμε γενικευμένη καχυποψία κατά παντός και φθάσουμε να την θεωρούμε και πλεονέκτημα. Χρειαζόμαστε επειγόντως να χτίσουμε σαν κοινωνία μια νέα εμπιστοσύνη πάνω σε βάσεις που τις είχαμε και τις χάσαμε μέσα στην παραζάλη της δανεικής ευημερίας.
    Καιρός να θυμηθούμε έννοιες όπως το φιλότιμο, η λεβεντιά, η περηφάνια, η μπέσα, η φιλοπατρία, η εργατικότητα, η προθυμία και η αξιοπρέπεια. Έννοιες “γάλα και ψωμί” που έθρεψαν επί αιώνες γενιές και γενιές ελλήνων.
    Καιρός να επιδείξουμε ξανά συμπεριφορές όπως το σφίξιμο του χεριού του απελπισμένου, τα καθαρά λόγια, το κοίταγμα ίσα στα μάτια, το “βάζουμε πλάτη μαζί”, το συντρέχω τον γείτονα, το “ντρέπομαι να προσπεράσω” τον άλλον και τόσες – τόσες άλλες, που μας έκαναν κάποτε δυνατούς και ωραίους. Όλα αυτά που κάνανε εκείνη την υπέροχη εικόνα που περιγράφει το τραγούδι: “με το χαμόγελο στα χείλη, παν’ οι φαντάροι μας μπροστά . . .” και οι μανάδες τους αποχαιρετούσαν λέγοντας “με την νίκη” .
    Να διαβάσουμε ξανά και να διδάξουμε στα παιδιά τα απομνημονεύματα Μακρυγιάννη και Κολοκοτρώνη. Να απαγγείλουμε δυνατά το “Άξιον Εστί” του Οδυσσέα Ελύτη. Να ακούσουμε με προσοχή και νηφαλιότητα (δεξιοί κι αριστεροί) τι λέει ο Μίκης Θεοδωράκης για τα βάσανα του λαού και την απογοήτευση των προδομένων αγνών ανθρώπων. Τι λένε οι γέροντες στα ορεινά της Κρήτης, της Ηπείρου, της Γορτυνίας, οι πικραμένοι και προδομένοι Μικρασιάτες. Ας κρατήσουμε ακόμη και τα μισά από αυτά που λένε. Είναι τόσα τα διαμάντια τους, που και πάλι πλούσιοι θα γίνουμε.
    Έχουμε καιρό να ξυπνήσουμε; Να πάψουμε να γιγαντώνουμε την Αθήνα και να ερημώνουμε την ύπαιθρο; Είτε ναι είτε όχι, είτε φάμε τις ευρωπαϊκές φάπες μας είτε αντισταθούμε, τα πλεονεκτήματα του τόπου μας είναι εδώ και μας περιμένουν να τα αναδείξουμε / αξιοποιήσουμε, αρκεί να βρούμε λίγη αυτογνωσία σαν λαός από αυτήν που είχαμε και χάσαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φίλε Νίκο,
    η εμπιστοσύνη σαφέστατα λείπει σήμερα από όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής, και όχι μόνο, εκτείνεται και στην προσωπική μας ζωή δυστυχώς.
    Η εμπιστοσύνη όμως είναι παράγωγο που χτίζεται και κερδίζεται κάθε μέρα μέσα από τις υποκείμενες σχέσεις. Κατά τη γνώμη μου οι σχέσεις είναι που λείπουν σήμερα. Δεν αναπτύσουμε σχέσεις με τους συνανθρώπους μας, κλεινόμαστε στο καβούκι μας.
    Πρέπει να αρχίσουμε πάλι να κάνουμε σχέσεις με τους γύρω μας. Υγιείς ειλικρινείς σχέσεις, πρώτα στα κύτταρα της κοινωνίας, μέσα στην οικογένεια, με τους φίλους μας, με τους γείτονες, με τους συναδέλφους μας. Προυποθέτει, μεταξύ άλλων, ουσιαστική επικοινωνία.
    "Ψωμί και αλάτι" λέει η λαϊκή σοφία. Το ψωμί σηματοδοτεί τη σχέση που αναπτύσουμε μέσα από τη μοιρασιά των πλέον απαραίτητων αγαθών και το αλάτι είναι το στοιχείο συντήρησης της σχέσης.

    Αυτό το μπλογκ, δεν είναι τίποτα άλλο από το καφενείο της εποχής που μαζεύοταν οι άνθρωποι και επικοινωνούσαν, χτίζαν τις σχέσεις τους.
    Ξεκινούμε με τεκμήριο την ειλικρίνεια του καθενός μας και βάζουμε τις πρώτες βάσεις για την ανάπτυξη εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Στην πορεία η συνέπεια λόγων και πράξεων θα ενδυναμώνει την εμπιστοσύνη που θα δείχνουμε ο ένας στον άλλο.
    Ακεραιότητα λέγεται αυτό και είναι στη λίστα των χαμένων αξιών του Δημήτρη Μπουραντά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν φτάνει η Πολιτική Ηγεσία να θέλει να είναι δημιουργική και δίκαιη, όταν ποτέ συμβαίνει κάτι τέτοιο. Απαιτείται και οι επαγγελματικοί σύλλογοι, με την ισχύ που διαθέτουν, να επιθυμούν και να ενεργούν στην πράξη προς την ίδια κατεύθυνση. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει.
    Ενεργούν, τελικά, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και η στάση τους αποτελεί καλή βάση και προϋπόθεση για παρεκλίσεις και αυθαιρεσίες των εκάστοτε Κυβερνώντων.
    Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις της Anna Zarkada και του δασκάλου μου.

    Θεόδωρος Γ. Καραγιαννόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή