Ζούγκλα

Μαγαζιά κλειστά ή ανοιχτά και έρημα, βιοτεχνίες μαραζωμένες, συνταξιούχοι με περικοπές της σύνταξης στα όρια της πείνας, δεκάδες χιλιάδες νέοι άνεργοι που ψάχνουν για δουλειά και με 300 ευρώ (τα 700 σε λίγο θα φαντάζουν εξωπραγματικά), νέες σκληρές συνθήκες εργασίας χωρίς ωράριο και ελάχιστο αμοιβών, δηλαδή φθηνά εργατικά χέρια για να μειωθεί το κόστος εργασίας και όλα τα κόστη γενικώς, χάριν της ανάπτυξης που δεν φαίνεται στον ορίζοντα, δικαστήρια που υπολειτουργούν, δημόσιες υπηρεσίες σε παράλυση, τα οικονομικά υπουργεία να επιμένουν επικοινωνιακά διαπομπεύοντας καθημερινά επαγγέλματα και τάξεις. Και Ταμείο ΜΗΔΕΝ. Μηδέν τα έσοδα, μηδέν σε αξιοπιστία, μηδέν σε ουσιαστική επικοινωνία με τους φορείς.

Η Βουλή ακολουθώντας τυφλά και υπερθεματίζοντας σε εντολή και οδηγίες, απλώς… εγκρίνει νόμους χωρίς να γνωρίζει τις παραμέτρους, τα δε κόμματα έχουν εξαπολυθεί σε ένα πόλεμο αλληλοεξόντωσης μέσω των χρεοκοπημένων, λόγω της ειδικής για τους πολιτικούς παραγραφής, επιτροπών. Ο τηλεοπτικός Τύπος και από κοντά ο έντυπος με πρωτοσέλιδα σκανδάλων και πλήρη υποχώρηση των σοβαρών ειδήσεων για την κατάσταση της χώρας και τα εθνικά θέματα, των οποίων η διαχείριση βαίνει όλο και περισσότερο αναποτελεσματική. Σχεδόν όλα αρχίζουν να κακοφορμίζουν και μόνο νησίδες αξιοπιστίας έχουν απομείνει στο πέλαγος της μηδενικότητας, που κι αυτές αρχίζουν να υποχωρούν στο τσουνάμι της διαφθοράς και της απόλυτης διαπλοκής που εξακολουθεί να κυβερνά απτόητη. Ο πολύς κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη (έτσι πάντα δεν γίνεται;) ότι οδηγούμαστε πολλά χρόνια πίσω και ότι θα χρειαστεί σκληρή δουλειά. Οτι οι απαιτήσεις, τα δικαιώματα όλο και θα μειώνονται. Ηδη δεν φαίνεται αυτό καθαρά με τα εργασιακά, κοινωνικά και λοιπά δικαιώματα; Το ίδιο δεν συμβαίνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατάκτηση της Γαλλικής Επανάστασης με ρίζες αρχαιοελληνικές που έχουν εκμηδενισθεί και μόνο κατ’ ευφημισμόν πλέον υπάρχουν για να παραβιάζονται εκ του ασφαλούς;

Με αφορμή την τρομοκρατία ο κόσμος τρομοκρατημένος από τα μέτρα περιμένει τα χειρότερα, κλεισμένος στο σπίτι του, φοβισμένος και καταπτοημένος απ’ όσα βλέπει και ακούει, αρκούμενος να «διασκεδάζει» με τα τηλεσκουπίδια που μεγαλόψυχα προσφέρονται καθημερινά και αποσυντονίζουν ακόμη περισσότερο όλα τα ενεργειακά κέντρα, σε βαθμό νάρκωσης.

Κάποτε, πολλά χρόνια πριν, συζητούσαμε για την κοινωνία των 2/3 που εργάζεται και το 1/3 που θα εποφθαλμιά τη θέση του, με οιεσδήποτε συνθήκες εργασίας. Ενα είδος ανθρωποφαγισμού που το ονόμασαν ανταγωνισμό. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα με την αλόγιστη σπατάλη των κοινοτικών κονδυλίων και την εκποίηση του εθνικού πλούτου σε κάθε επίπεδο που έφεραν τη χώρα στον πάτο του βαρελιού, που στην περίπτωσή μας εφέρετο να έχει πολλούς πάτους. Ασφαλώς δεν είναι εύκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη ανατροπή. Ως ο ουρανός να γύρισε ανάποδα μοιάζει η εποχή που διανύουμε. Και ακόμη δεν είδαμε τίποτα. Απλώς δεν θέλουμε να το πιστέψουμε και να προετοιμασθούμε. Από την άλλη πλευρά, μέρος της κυβέρνησης φαίνεται πλέον πλήρως ανίκανο να σταθμίσει τα πράγματα. Πού χρόνος για συζήτηση. Από τις απέραντες διαβουλεύσεις, περάσαμε στις μη διαβουλεύσεις, με αποτέλεσμα την πλήρη άγνοια του τι ψηφίζεται και γίνεται νόμος του κράτους. Προσπαθούν να σώσουν τη θέση τους. Να την κάνουν τι; Να σώσουν τον τόπο, όταν δεν μπορούν να σώσουν τον εαυτό τους και το υπουργείο τους. Κι εμείς ως επαγγελματικός κλάδος τηρήσαμε ευλαβώς όλες τις προδικασίες και διαδικασίες προσερχόμενοι σε διάλογο που αποδείχθηκε καθαρά προσχηματικός, με αποφάσεις προειλημμένες. Εμείς μάθαμε να συζητάμε, να διαπραγματευόμαστε, να αξιώνουμε να εξαντλούμε τον διάλογο, γιατί αυτό επιτάσσουν ο πολιτισμός, το κύρος και οι παραδόσεις μας. Δεν δίνουμε προσχήματα. Ξέρουμε όμως να προστατεύουμε την αξιοπρέπεια και το κύρος των δικηγορικών συλλόγων με τους πολύχρονους αγώνες για τα ατομικά δικαιώματα, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, τη δημοκρατία. Και όταν αυτά αμφισβητούνται δεν χωράει άλλη λύση απ’ αυτήν της προστασίας δικηγορικών συλλόγων που αποτέλεσαν και αποτελούν έπαλξη προάσπισης ανθρώπινων, πολιτισμικών ιδεών, καθώς και των ασφαλιστικών μας ταμείων με κάθε τρόπο. Ιδιαίτερα όταν η άλλη πλευρά αποδεικνύεται πλήρως αναξιόπιστη.

Στη ζούγκλα στην οποία μας οδηγούν υπάρχουν κι εκεί κανόνες, στους οποίους οφείλουμε και εμείς να προσαρμοσθούμε. Μαζί μας έχουμε την ιστορία, τις παραδόσεις μας, τις τιμημένες γενιές που πέρασαν και δόξασαν τον τόπο. Και κυρίως τις γενιές που έρχονται. Οι υπουργοί και τα αξιώματα έρχονται και παρέρχονται. Η αξιοπρέπεια όμως παραμένει και σε ακολουθεί σαν σκιά, και τώρα και πάντα.

* Ο Δ. Χ. Παξινός είναι πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.

Καθημερινή, 19/6/2010
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_19/06/2010_405181