Θεωρήστε αυτή την ανάρτηση ως υποκατηγορία της ανάρτησης - πρόσκλησης του Δημήτρη Μπουραντά για παράθεση απόψεων, ιδεών και προβληματισμών με τίτλο Ανοιχτός Διάλογος.
Επειδή τα θέματα που έχουν τεθεί εκεί είναι πάρα πολλά και για να μην προκύψει λαβύρινθος ιδεών, ανοίγω το θέμα της παιδείας σε ξεχωριστό τμήμα. Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, όχι γιατί τη θεωρώ το πιο σημαντικό κομμάτι της εκπαιδευτικής αλυσίδας, τουναντίον θεωρώ τα πρώτα μαθητικά χρόνια ως τα πιο σημαντικά, αλλά επειδή ζω και λειτουργώ σε αυτή τη βαθμίδα. Με την πρώτη ευκαιρία, ή αλλιώς ύπαρξη σχετικών σχολίων και προτάσεων για βασική και μέση εκπαίδευση θα ανοίξω αντίστοιχη ξεχωριστή κατηγορία για τη συλλογή απόψεων.
Για να ξεκινήσουμε από κάτι θέτω ως βάση για τον ανοιχτό διάλογο τις προτάσεις του πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Παλλήκαρη, που εκτέθηκαν στην 64η σύνοδο των πρυτάνεων, και το απόσταγμα αυτών αποτυπώνονται σε διάφορα δημοσιεύματα, όπως το σημερινό στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4582368.
Επίσης σε πολλά από τα παραπάνω υπάρχει σύμπωση απόψεων και με τις προθέσεις του υπουργείου σχετικά με τον επικείμενο νέο νόμο πλαίσιο των ΑΕΙ, όπως για παράδειγμα,
• Οικονομική αυτοδιαχείρηση
• Αυτοτέλεια
• Εισαγωγή σε Σχολή και επιλογή μετά τον πρώτο χρόνο
• Αξιολόγηση και κοινωνική λογοδοσία
πιθανόν και σε άλλα. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε σε ποια πλευρά χρεώνεται η αρχική έμπνευση. Το πιο πιθανό σε καμμία γιατί τα περισσότερα από αυτά είναι πρακτικές που εφαρμόζονται εδώ και πολλά χρόνια στα καλά πανεπιστήμια της Αμερικής και σχετικά πρόσφατα και στην Ευρώπη.
Ας αποφύγουμε αρνητική κριτική που ενδεχομένως προκύπτει από μη εμπιστοσύνη σε πολιτικά πρόσωπα και υπάρχουσες δομές για αποτελεσματική υλοποίηση ακόμη και του καλύτερου σχεδίου, και να περιοριστούμε παρακαλώ κυρίως σε προβληματισμούς και προτάσεις σχετικές με το σχεδιασμό και τους στόχους του Ελληνικού Πανεπιστημίου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Στο κυνήγι του πτυχίου
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τον Θεόδωρο Χατζηπαντελή, καθηγητή του ΑΠΘ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11374&subid=2&pubid=19240965
Τώρα που δημοσιεύτηκαν οι βαθμοί οφείλω να ευχηθώ στους μαθητές και στις μαθήτριες καλή τύχη. Ολοι τους ξεκινούν μια πορεία στην ενήλικη ζωή τους που θα τους φέρει μπροστά σε διλήμματα, απορίες και διασταυρώσεις. Βγαίνοντας από μια δευτεροβάθμια εκπαίδευση, το χαρτί της οποίας δεν αντιστοιχεί σε τίποτα, εισάγονται -σχεδόν όλοι- σε μια τριτοβάθμια εκπαίδευση που έχει βαριά και ελαφριά χαρτιά. Αλλο αξίζει πολλά, άλλο λίγο και άλλο τίποτα.
Από σήμερα καλούνται να δηλώσουν τις προτιμήσεις τους για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ανάλογα με τις μονάδες τους, τις συμβουλές των γονιών, των συγγενών, του περιβάλλοντος θα δηλώσουν για κάτι που ουσιαστικά δεν γνωρίζουν. Κανείς δεν τους ενημέρωσε -η δική τους ευθύνη είναι επίσης σημαντική- για ό,τι θα βρουν. Το «πανεπιστήμιο» μοιάζει για τους πολλούς ένα μαύρο κουτί που λειτουργεί με τρόπους που απλώς υποπτεύονται και τους εγγυάται (;) πράγματα που αυτοί δεν γνωρίζουν. Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν φρόντισε να διασυνδεθεί με την τριτοβάθμια. Ονειρα, προσδοκίες, όλα εξαρτώνται από την άτυπη πληροφόρηση. Θα γίνει γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος και αν οι μονάδες δεν φτάνουν θα μπει κάπου. Να πάρει το «χαρτί». Και μετά να κυνηγήσει και άλλο. Το μεταπτυχιακό «χαρτί». Να μαζεύει χαρτιά. Οσο περισσότερα τόσο καλύτερα. Ο στόχος προφανής. Μερικά χρόνια τώρα ομολογημένος. Να βρει γρήγορα και καλή δουλειά. Οταν θα βρεθεί μέσα, μαζί με άλλους θα αγωνιστεί κατά της σύνδεσης των σπουδών με την αγορά εργασίας. Την αγορά εργασίας στην οποία θέλει -από το φροντιστήριο της Β’ Λυκείου!- να ενταχθεί. Γρήγορα θα καταλάβει ότι και το «πανεπιστήμιο» δεν φρόντισε να διασυνδεθεί με αυτήν.
Μέσα θα ακούσει ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι επαγγελματική σχολή. Οτι προσπαθεί να καλλιεργήσει το κριτικό πνεύμα, την αγάπη στην επιστήμη, την ολοκλήρωση σε ένα επιστημονικό πεδίο. Ας φάνε αυτοί που του τα λένε κριτικό πνεύμα, ολοκλήρωση, αγάπη. Ρωτά: ποια είναι η επαγγελματική κατοχύρωση του πτυχίου του; Βγαίνοντας θα βρεθεί μπροστά στις άτυπες πληροφορίες και ριζωμένες δοξασίες της ελληνικής κοινωνίας, που ζητεί την εξασφάλιση του παιδιού της σαν λαθρεπιβάτη στο σπάταλο κράτος από θέση του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα ή στην κληρονομιά της οικογενειακής πελατείας. Ο πολιτικός κληρονομεί τους σταυρούς, ο δικηγόρος, ο γιατρός, ο μηχανικός τους πελάτες.
Οσοι τα καταφέρουν θα μπορέσουν άλλοι με κόπο και άλλοι με την υποστήριξη των δικτύων πελατείας της κοινωνίας.
Κάθε χρονιά τέτοια μέρα τα προβλήματα του ελληνικού συστήματος έρχονται στην επιφάνεια και εξαφανίζονται ξανά μέχρι την άλλη φορά. Σαν να πετάς μια πέτρα στο νερό και να παρακολουθείς να σβήνουν τα κύματα. Τριτοβάθμια εκπαίδευση ασύνδετη με τη δευτεροβάθμια και με την αγορά εργασίας. Ανεπαρκής πληροφόρηση, έλλειψη εμπιστοσύνης στις πληροφορίες, εσωτερικές αντιφάσεις, λειτουργικά κενά. Λαθρεπιβάτης στο πλοίο των άλλων; Ας ξεχάσει σήμερα -μέρα που είναι- το Ασφαλιστικό, τις συντάξεις, τα εργασιακά. Ας χαρεί τη μέρα. Αυτό θα του μείνει...
Κύριε Μαντά
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που θέτετε πρώτο το θέμα της παιδείας - πιστεύω ότι είναι το ΑΛΦΑ που επηρεάζει και υπεισέρχεται σε όποιο άλλο θέμα έχει να κάνει με αξίες, νοοτροπίες και συμπεριφορές, κοινωνικές και ατομικές.
Ωστόσο, δεν μπορώ να αποσυνδέσω στη σκέψη μου την τριτοβάθμια εκπαίδευση από την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια. Θεωρώ ότι και οι τρεις είναι κρίκοι αλληλοσυνδεόμενοι και αλληλοεξαρτώμενοι στο θέμα παιδεία (ο όρος όχι με τη στενή έννοια του σήμερα, αλλά με την αρχαιοελληνική πλήρη έννοιά του).
Τι εννοώ. Πως να μιλήσουμε για τις επιλογές και τον επαγγελματικό προσανατολισμό ενός νέου - και το πως αυτός θα επιτευχθεί-, όταν από τα πρώτα χρόνια της σχολικής του ζωής μπαίνει σε ένα σύστημα με πολλές ελλείψεις όσον αφορά τις σύγχρονες απαιτήσεις ανάπτυξης δεξιοτήτων προσωπικών, διαπροσωπικών, κοινωνικών και επαγγελματικών. Ενώ το μόνο που προσφέρει είναι η νοοτροπία του ανταγωνισμού - "να είμαι πρώτος"- και η στείρα γνώση - ενώ σήμερα το ζητούμενο είναι πως θα έχω εύκολη πρόσβαση σε όλη τη γνώση, όχι πως θα την έχω αποστηθίσει, αυτό είναι αδύνατο.
Το σύστημά μας, κατά την άποψή μου, παραβλέπει σημαντικά και απαραίτητα εφόδια για την επαγγελματική αλλά και προσωπική ενήλικη ζωή των ανθρώπων - και μέσα σ'αυτά και τις πραγματικές αξίες, που ελαφρά τη καρδία, λέμε όλοι ότι χάθηκαν, ενώ είναι η σημαντικότερη προϋπόθεση για όλα τα πεδία της ζωής μας.
Γι'αυτό, κ. Μαντά, πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα να μην συζητήσουμε αποσπασματικά για κάθε βαθμίδα και μάλιστα ξεκινώντας από το τέλος. Όλη η δουλειά πρέπει να γίνει από την αρχή σε νέες βάσεις, τετοιες που να ανταποκρίνονται και στη σύγχρονη εποχή... και στις δυνατότητες των σημερινών παιδιών, που πιστεύω είναι τεράστιες. Και λυπάμαι πολύ που πάνε χαμένες λόγω εντελώς ανεπαρκούς εκπαιδευτικού συστήματος.
Πραγματικά, αναρωτιέμαι αν όσοι ασχολούνται με την παιδεία και παίρνουν αποφάσεις, σκύβουν στο θέμα αυτό με αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον. Και από ό,τι βλέπω, η απάντηση είναι αρνητική. Δυστυχώς, έχω την αίσθηση ότι βλέπουν το δέντρο και ποτέ το δάσος...
Γεια σου Ασπα,
ΑπάντησηΔιαγραφήκατ'αρχήν αν θέλεις λέγε με Βασίλη. Σε ένα κύκλο ανθρώπων που πρέπει να πιαστούν χέρι χέρι για να γίνει κύκλος χρειάζεται περισσότερη οικειότητα...
Νομίζω ότι έγινα σαφής γιατί ξεκινώ από την τριτοβάθμια στο σημείωμα μου. Για να μην επαναλαμβάνομαι όμως θέλω να σταθώ σε κάτι άλλο που θίγεις στο σχόλιο σου.
Στη διασύνδεση και αλληλοεξάρτηση μεταξύ των βαθμίδων εκπαίδευσης.
Το ερώτημα προκύπτει ως εξής:
Είναι κρίκοι μιας αλυσίδας οι τρεις τυπικές βαθμίδες εκπαίδευσης, και άραγε πρέπει να είναι έτσι;
Αναρωτιέμαι πολλές φορές το πως αυτή η νοοτροπία του να θεωρούμε αυτονόητη συνέχεια την επόμενη βαθμίδα της προηγούμενης, καταργεί και αποπροσανατολίζει από το στόχο της την προηγούμενη.
Αναφέρεις για παράδειγμα τη στείρα γνώση, την αποστήθιση και το διαγωνιστικό πνεύμα, που συναντάμε σήμερα σχεδόν από το δημοτικό. Μήπως όλα αυτά γίνονται γιατί στην άκρη βλέπουμε όλοι το πανεπιστήμιο και πως θα κατακτήσουμε την εισαγωγή σε αυτό;
Για να το θέσω αλλιώς, έχουμε ξεκαθαρίσει ποιοι είναι οι στόχοι κάθε βαθμίδας; Τι αυτοτελές έργο πρέπει να επιτελούν; Που οριοθετούμε το χρονικό σημείο της ζωής ενός παιδιού όπου πρέπει να έχει αποκτήσει κάποιες συγκεκριμένες γνώσεις προκειμένου να πορευτεί στη ζωή του υπεύθυνα, ως πολίτης κατ'αρχήν και μετά ως επαγγελματίας;
Πιστεύω ότι κάθε βαθμίδα είναι σημαντική για τη ζωή του καθενός και μέχρι τη βαθμίδα που έχει ακολουθήσει. Για παράδειγμα σήμερα για να μείνεις εκτός ΑΕΙ πρέπει να προσπαθήσες πολύ! Οπότε κυριαρχεί μοιραία το διαγωνιστικό κομμάτι στη δευτεροβάθμια, που μεταφράζεται σε φροντιστήρια, που καθοδηγεί παιδιά, γονείς και φυσικά δασκάλους. Ποιος θα γράψει καλύτερα για να περάσει σε καλύτερη σχολή (ανάθεμα και αν ξέρουν ποια είναι αυτή, περισσότερο η αγελαία συμπεριφορά και η σωρευτική δυναμική ετών το καθορίζει), πιο κοντά στο σπίτι τους και στην καλύτερη περίπτωση πιο κοντά σ'αυτό που έκαναν και οι γονείς. Καμία μέριμνα για το πόσο έτοιμοι και ίκανοι είναι κάποιοι να συνεχίσουν σε ΑΕΙ. Και δεν είναι μόνο θέμα της βάσης του 10 για να προλάβω μονοσήμαντες απόψεις.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτό δεν θα συνεχιστεί για πολύ ακόμη, για πολλούς λόγους, ελπίζω να δοθεί η ευκαιρία να σχολιάσουμε το συγκεκριμένο θέμα της μαζικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Τι θα γίνει τότε (και σήμερα υπάρχει το θέμα βέβαια) με τους απόφοιτους λυκείου; Τι ρόλο θα παίζουν στην κοινωνία; Τι θα απαιτεί η κοινωνία από αυτά τα παιδιά; Θα έχουν τα απαραίτητα εφόδια για να πορευτούν στη ζωή τους υπεύθυνα, με ατομική φρόνηση αλλά και κοινωνική συνείδηση; Το λύκειο, και τα προηγούμενα στάδια, είναι σε θέση να ανταποκριθούν σε μια τέτοια αλλαγή;
Τά ερωτήματα φυσικά ισχύουν ανάλογα και για όσα παιδιά επιλέξουν να σταματήσουν στο γυμνάσιο. Πιο πριν δεν πάω γιατί θεωρείται ότι είναι υποχρεωτικό να αποφοιτήσεις τουλάχιστον από το γυμνάσιο. Και εν τέλει γιατί πρέπει να προκύψει ένα φράγμα στην απρόσκοπτη εισαγωγή των μαθητών στα ΑΕΙ για να κάτσουμε και να σκεφτούμε τι αυτοδύναμο και αυτοτελή ρόλο πρέπει να έχουν η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Και για να κλείσω κάπου εδώ, θυμίζω ότι ο νέος (και η νέα) σήμερα έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση στα 18 του χρόνια να ψηφίσει, να επιλέξει ποιο κόμμα θα κυβερνήσει. Θεωρείται ενήλικος. Αραγε του έχουμε αφήσει επιλογή για το αν πρέπει, θέλει και μπορεί, να συνεχίσει και στην τριτοβάθμια; Εμείς ως κοινωνία έχουμε ξεκαθαρίσει και συμφωνήσει για ποια και πόσα παιδιά και με ποιους όρους και συνθήκες θα χρηματοδοτούμε τις σπουδές τους στα ΑΕΙ; Ποιες είναι οι οικονομικές δυνατότητες μας ως κράτος; Και εφόσον δανειζόμαστε π.χ. με ένα δεκαετές ομόλογο για να πληρώσουμε κτίρια και προσωπικό ώστε να σπουδάσει ένας νέος στο δημόσιο πανεπιστήμιο, έχει πει κανείς την αλήθεαι σε αυτόν τον νέο ότι το ΔΩΡΕΑΝ που του λένε διάφοροι λαϊκιστές δεν είναι τελικά ΔΩΡΕΑΝ γιατί τελικά αυτός θα το πληρώσει το δανειάκι όταν έρθει η ώρα λήξης του;
παιδια,η συζητηση πολυ ενδιαφερουσα.νομιζω οτι πρεπει να ξεκινησουμε απο τον ορισμο της αποστολης της παιδειας.το ερωτημα ειναι,ποια αξια πρεπει να προσθετει ηπαιδεια στο ατομο και την κοινωνια.η γενικη αποστολη πρεπει να εξειδικευθει σε επιμερους αποστολες στοκους και στοχους για καθε βαθμιδα.ενδιαφερον ειναι το βιβλιο της γαλιδας πολανυ με τιτλο 'τα χαμενα μας παιδια'
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασίλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ερωτήματα που θέτεις είναι όντως σημαντικά και θα μπορούσαν να τεθούν πολλά ακόμη.
Ως αρχικό θέμα όμως, συμφωνώ μαζί σου και με το Δημήτρη, ότι αν δεν υπάρχουν ξεκάθαροι σκοποί και στόχοι, ό,τι γίνεται είναι σκόρπιο και ίσως άσκοπο, ειδικά στη σημερινή εποχή.
Εμφανές παράδειγμα νομίζω αποτελεί ο μόνόδρομος που βλέπουν οι περισσότεροι, δηλ. να μπει το παιδί στο πανεπιστήμιο. ΄Οπως αυτό γίνεται, κυρίως στο Λύκειο - που θεωρώ είναι μια νευραλγική περίοδος στη διαμόρφωση των παιδιών- καταργεί κάθε ευκαιρία για πραγματική παιδεία, και όπως λέω, συνήθως, δημιουργεί ρομποτάκια, που σπουδάζουν είτε αυτό που τους έπεισαν οι γονείς τους, είτε αυτό που πιστεύουν ότι θα είναι πιο κερδοφόρο επαγγελματικά, είτε γιατί πέρασαν στη συγκεκριμένη σχολή λόγω μορίων. Το αποτέλεσμα; Μη ικανοποιημένοι ενήλικες. Τους βλέπεις γύρω σου και εσύ, φαντάζομαι.
Πιστεύω ότι όλο το οικοδόμημα πρέπει να ξαναχτιστεί από τα θεμέλια, δίνοντας περισσότερη βαρύτητα στο πλάσιμο του παιδιού βάσει των αρχών που συζητάμε, και μετά στη γνώση.
Ενα άλλο κομμάτι που πάντα παραβλέπεται και δεν έχω ακούσει κανένα να το συζητάει, είναι η επαγγελματική - τεχνική εκπαίδευση, που κατά την άποψή μου είναι φοβερά παραμελημένη. Είναι γεγονός ότι όλα τα παιδιά δεν ακολουθούν πανεπιστημιακή εκπαίδευση (άλλες δυνατότητες, άλλη επαγγελματική κατεύθυνση κλπ.). Αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο τομέας είναι τόσο πίσω. Μιλούσα με ένα φίλο Γερμανό για το μοντέλο εκπαίδευσης στη χώρα του, και μου φάνηκε πολύ δίκαιο ως προς το τι προσφέρει στα παιδιά, ανάλογα με τις ικανότητες, δυνατήτητες και απόδοσή τους. Λειτουργεί έτσι, ώστε σε κάθε βαθμίδα να εκτιμάται η απόδοση των παιδιών και ανάλογα να κατευθύνονται. Τι να πώ;
Ένα τελευταίο θέμα: ο ρόλος των καθηγητών - τεράστιο θέμα! Γι' αυτό μόνο μια ερώτηση: Λειτούργημα ή ...;;;
Είναι λίγοι από τους προβληματισμούς μου, και κλείνω με τον μεγαλύτερο: τι εκπαίδευση θέλουμε να έχουμε στη χώρα μας και που να στοχεύει;
Ευχαριστώ
Άσπα
Αυτό που έχω ακούσει για το Γερμανικό σύστημα είναι ότι από πολύ νωρίς, περίπου στην ηλικία των 10, ξεκαθαρίζουν που θα κατευθυνθεί το παιδί σου, αν θα πάει για πανεπιστημιακές σπουδές ή θα ακολουθήσει τεχνική-επαγγελματική εκπαίδευση. Αν είναι έτσι ακούγεται λίγο σκληρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠανεπιστημιακές σπουδές ακολουθούν περίπου ένα 30% αν θυμάμαι καλά το στοιχείο και αν είναι αληθινό.
Αν πάντως αληθεύει αυτό το νούμερο, ας το βλέπουν εδώ όσοι νομίζουν ότι με υψηλό ποσοστό αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (και έχουμε ένα από τα ψηλότερα στην Ευρώπη, αν όχι στον κόσμο) θα επιτευχθεί η σύγκλιση της χώρας μας στην κοινωνία της γνώσης, που σημαίνειτεχνολογικά επιτεύγματα, υψηλό μορφωτικό επίπεδο, καινοτομία και άλλα.
Και ένα μικρό σχόλιο για το τελευταίο ερωτήμα σου Ασπα. Πρέπει πρώτα να απαντήσουμε τι ρόλο θέλουμε για τη χώρα μας. Αλλιώς προετοιμάζεις τους ανθρώπους σου για να ζήσουν σε ένα προτεκτοράτο κι αλλιώς σε μια ελεύθερη χώρα που θέλει να ξεχωρίσει για πέντε πράγματα σε αυτόν τον κόσμο.
Κύριε Μαντά
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι ιδιαίτερα για την προσπάθεια που κάνετε. Ως εκπαιδευτικός της δευτεροβάθμιας τεχνικής εκπαίδευσης και γονέας μαθητή Γυμνασίου και μαθήτριας Δημοτικού θα ήθελα να εκφράσω μερικές σκέψεις για να συμβάλλω όσο μπορώ στο διάλογο που ξεκινήσατε.
Κατά τη γνώμη μου η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση πρέπει να στηρίζονται στο ενδιαφέρον και στη φυσική περιέργεια των παιδιών και ελάχιστα στην αυστηρότητα και στον αυταρχισμό. Επίσης πρέπει να προάγονται οι πιο υψηλές ανθρώπινες αξίες.
Νομίζω ότι η πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι σε καλό επίπεδο στη χώρα μας επειδή στηρίζεται στην καλή διάθεση των δασκάλων και στη φυσική περιέργεια των μαθητών. Σε αρκετές περιπτώσεις όμως η επιμονή στην παπαγαλία είναι το σημαντικότερο πρόβλημα στο Δημοτικό σχολείο. Όταν τα παιδιά καλούνται από πολλούς δασκάλους σε επαναληπτική ωριαία εξέταση στο τέλος κάθε διδακτικής ενότητας στα λεγόμενα «διαβαστά» μαθήματα (Ιστορία Γεωγραφία, Φυσική κλπ), γράφουν 3-4 διαγωνίσματα σε κάθε τρίμηνο δηλαδή 10-12 σε κάθε μάθημα, συνολικά 50-100 ωριαία διαγωνίσματα το χρόνο. Η παπαγαλία γίνεται κανόνας και «σταθερή αξία». Οι γονείς εκδηλώνουν μια υπερβολική βαθμοθηρία που τροφοδοτεί την παπαγαλία (μόνο ο άριστος παπαγάλος μπορεί να πάρει «πλήρες 10»). Οι λόγοι που επικαλούνται αρκετοί δάσκαλοι είναι: «η προετοιμασία για το Γυμνάσιο ή ακόμα για τις πανελλήνιες εξετάσεις», «η γνώση σημαίνει μάθηση», «να μάθουν να γράφουν», ακόμα «ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος» κλπ. Ο πραγματικός αλλά ανομολόγητος λόγος είναι η επιδίωξη ιδιαίτερων μαθημάτων στις πιο πολλές περιπτώσεις.
Θα επανέλθω για τη δευτεροθάθμια εκπαίδευση.
Φιλικά
Βογιατζής Θωμάς
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Μαντά συνεχίζω
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το παιδαγωγικό κλίμα αλλάζει σταδιακά. Στα μαθηματικά για παράδειγμα, ενώ τα βιβλία του Δημοτικού έχουν ευθεία σχέση με τη ζωή (πχ κλάσματα, ποσοστά κλπ) και υπάρχει το ενδιαφέρον των παιδιών, στο Γυμνάσιο τα βιβλία γίνονται πιο αφηρημένα (πχ παραστάσεις που λύνονται αυτούσιες). Το ενδιαφέρον των μαθητών που στηρίζεται στη φυσική περιέργεια χάνεται και τη θέση του παίρνουν σιγά-σιγά η αυστηρότητα και ο αυταρχισμός. Τα παιδιά προσέχουν στο μάθημα και διαβάζουν είτε για να πάρουν υψηλό βαθμό και να ευχαριστήσουν κυρίως τους γονείς τους, είτε για να προετοιμαστούν για τις πανελλήνιες εξετάσεις, είτε απλά για να περάσουν την τάξη. Ένα σημαντικό ποσοστό, τουλάχιστον το ένα τρίτο, των παιδιών γίνονται τέλειοι παπαγάλοι για να πάρουν 19 ή 20 πλήρες, ενώ ένα αντίστοιχο ποσοστό παιδιών εγκαταλείπουν τη μαθησιακή διαδικασία και ενδιαφέρονται μόνο «να περάσουν την τάξη». Σε βασικά μαθήματα όπως τα Μαθηματικά και τα Αρχαία οι μαθητές δε βρίσκουν κανένα ενδιαφέρον, παρά μόνο καταναγκασμό. Στις φυσικές επιστήμες το ενδιαφέρον υπάρχει μόνο όταν διδάσκονται εργαστηριακά και όχι με διάλεξη. Στα υπόλοιπα θεωρητικά μαθήματα (Ιστορία, Γεωγραφία, κλπ) κυριαρχεί η απόλυτη παπαγαλία. Συνολικά οι μαθητές μαθαίνουν να παπαγαλίζουν και να σκέφτονται μόνο σε συγκεκριμένα αυστηρά πλαίσια.
Θα επανέλθω για το Λύκειο.
Βογιατζής Θωμάς
Κύριε Μαντά συνεχίζω για το Λύκειο
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο Λύκειο η νοοτροπία του μοναδικού στόχου των πανελληνίων εξετάσεων και της παπαγαλίας έχει κυριαρχήσει. Δεν υπάρχει κανένα φυσικό ενδιαφέρον (περιέργεια) από τους μαθητές. Τα μοναδικά κίνητρα για την προσοχή και τη μελέτη τους είναι η υψηλή βαθμολογία και η επιτυχία στις εξετάσεις. Στην τεχνική εκπαίδευση, παρά τις συνεχείς αλλαγές, υπάρχει ενδιαφέρον για τα μαθήματα ειδικότητας από αρκετούς μαθητές, αλλά αυτοί συνήθως είναι εκείνοι που εγκατέλειψαν τη μαθησιακή διαδικασία στο Γυμνάσιο και έχουν πολλές ελλείψεις σε βασικά μαθήματα, όπως η Γλώσσα και τα Μαθηματικά. Έτσι δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τα πιο πολλά μαθήματα του Λυκείου.
Στα χρόνια που ήμαστε μαθητές οι γονείς έλεγαν «πήγαινε παιδί μου σχολείο να μάθεις γράμματα», ενώ σήμερα λένε «πήγαινε παιδί μου σχολείο για να πάρεις το χαρτί (πτυχίο)» για να μπορείς να διοριστείς στο δημόσιο. Γι αυτό τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται να μάθουν να σκέφτονται αλλά μόνο να περάσουν στο πανεπιστήμιο ή να περάσουν την τάξη με κάθε τρόπο. Αυτή είναι μια κρίση αξιών που καταδικάζει σε αποτυχία κάθε προσπάθεια για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Οι γονείς θα πρέπει να ενδιαφέρονται ώστε τα παιδιά τους να έχουν αξίες στη ζωή τους, να σκέφτονται και να έχουν κυρίως δεξιότητες και δευτερευόντως γνώσεις. Τότε έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν στη ζωή τους και όχι αν έχουν μόνο πτυχία χωρίς αντίκρισμα ή αν διοριστούν στο δημόσιο.
Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ και στους συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς που έχουν γενικά ένα υψηλό επίπεδο γνώσεων, ικανοτήτων και θέλησης, αλλά κατώτερο από εκείνο τους συναδέλφους των χωρών της Βόρειας Ευρώπης. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα για τη «θέληση». Στη σειρά «Το νησί» που προβάλλεται στη τηλεόραση, η δασκάλα στενοχωριέται και ανησυχεί για τα παιδιά του σχολείου που αφήνει λόγω της ασθένειάς της. Ας αναρωτηθούμε σήμερα πόσοι εκπαιδευτικοί ανησυχούμε για τα παιδιά όταν λείπουμε από το σχολείο λόγω ασθένειας, πραγματικής ή ανύπαρκτης. Γι αυτό συμφωνώ με τον κύριο Μπουραντά και όσους διατυπώνουν την άποψη ότι ή κρίση σήμερα είναι κυρίως κρίση αξιών.
Ευχαριστώ
Φιλικά
Βογιατζής Θωμάς
Στο Λύκειο η νοοτροπία του μοναδικού στόχου των πανελληνίων εξετάσεων και της παπαγαλίας έχει κυριαρχήσει. Δεν υπάρχει κανένα φυσικό ενδιαφέρον (περιέργεια) από τους μαθητές. Τα μοναδικά κίνητρα για την προσοχή και τη μελέτη τους είναι η υψηλή βαθμολογία και η επιτυχία στις εξετάσεις. Στην τεχνική εκπαίδευση, παρά τις συνεχείς αλλαγές, υπάρχει ενδιαφέρον για τα μαθήματα ειδικότητας από αρκετούς μαθητές, αλλά αυτοί συνήθως είναι εκείνοι που εγκατέλειψαν τη μαθησιακή διαδικασία στο Γυμνάσιο και έχουν πολλές ελλείψεις σε βασικά μαθήματα, όπως η Γλώσσα και τα Μαθηματικά. Έτσι δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τα πιο πολλά μαθήματα του Λυκείου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα χρόνια που ήμαστε μαθητές οι γονείς έλεγαν «πήγαινε παιδί μου σχολείο να μάθεις γράμματα», ενώ σήμερα λένε «πήγαινε παιδί μου σχολείο για να πάρεις το χαρτί (πτυχίο)» για να μπορείς να διοριστείς στο δημόσιο. Γι αυτό τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται να μάθουν να σκέφτονται αλλά μόνο να περάσουν στο πανεπιστήμιο ή να περάσουν την τάξη με κάθε τρόπο. Αυτή είναι μια κρίση αξιών που καταδικάζει σε αποτυχία κάθε προσπάθεια για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Οι γονείς θα πρέπει να ενδιαφέρονται ώστε τα παιδιά τους να έχουν αξίες στη ζωή τους, να σκέφτονται και να έχουν κυρίως δεξιότητες και δευτερευόντως γνώσεις. Τότε έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν στη ζωή τους και όχι αν έχουν μόνο πτυχία χωρίς αντίκρισμα ή αν διοριστούν στο δημόσιο.
Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ και στους συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς που έχουν γενικά ένα υψηλό επίπεδο γνώσεων, ικανοτήτων και θέλησης, αλλά κατώτερο από εκείνο τους συναδέλφους των χωρών της Βόρειας Ευρώπης. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα για τη «θέληση». Στη σειρά «Το νησί» που προβάλλεται στη τηλεόραση, η δασκάλα στενοχωριέται και ανησυχεί για τα παιδιά του σχολείου που αφήνει λόγω της ασθένειάς της. Ας αναρωτηθούμε σήμερα πόσοι εκπαιδευτικοί ανησυχούμε για τα παιδιά όταν λείπουμε από το σχολείο λόγω ασθένειας, πραγματικής ή ανύπαρκτης. Γι αυτό συμφωνώ με τον κύριο Μπουραντά και όσους διατυπώνουν την άποψη ότι ή κρίση σήμερα είναι κυρίως κρίση αξιών.
Ευχαριστώ
φιλικά
Βογιατζής Θωμάς
(συνέχεια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο Λύκειο η νοοτροπία του μοναδικού στόχου των πανελληνίων εξετάσεων και της παπαγαλίας έχει κυριαρχήσει. Δεν υπάρχει κανένα φυσικό ενδιαφέρον (περιέργεια) από τους μαθητές. Τα μοναδικά κίνητρα για την προσοχή και τη μελέτη τους είναι η υψηλή βαθμολογία και η επιτυχία στις εξετάσεις. Στην τεχνική εκπαίδευση, παρά τις συνεχείς αλλαγές, υπάρχει ενδιαφέρον για τα μαθήματα ειδικότητας από αρκετούς μαθητές, αλλά αυτοί συνήθως είναι εκείνοι που εγκατέλειψαν τη μαθησιακή διαδικασία στο Γυμνάσιο και έχουν πολλές ελλείψεις σε βασικά μαθήματα, όπως η Γλώσσα και τα Μαθηματικά. Έτσι δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τα πιο πολλά μαθήματα του Λυκείου.
Στα χρόνια που ήμαστε μαθητές οι γονείς έλεγαν «πήγαινε παιδί μου σχολείο να μάθεις γράμματα», ενώ σήμερα λένε «πήγαινε παιδί μου σχολείο για να πάρεις το χαρτί (πτυχίο)» για να μπορείς να διοριστείς στο δημόσιο. Γι αυτό τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται να μάθουν να σκέφτονται αλλά μόνο να περάσουν στο πανεπιστήμιο ή να περάσουν την τάξη με κάθε τρόπο. Αυτή είναι μια κρίση αξιών που καταδικάζει σε αποτυχία κάθε προσπάθεια για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Οι γονείς θα πρέπει να ενδιαφέρονται ώστε τα παιδιά τους να έχουν αξίες στη ζωή τους, να σκέφτονται και να έχουν κυρίως δεξιότητες και δευτερευόντως γνώσεις. Τότε έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν στη ζωή τους και όχι αν έχουν μόνο πτυχία χωρίς αντίκρισμα ή αν διοριστούν στο δημόσιο.
Θα επανέλθω για τους εκπαιδευτικούς
Ευχαριστώ για την υπομονή σας
Βογιατζής Θωμάς
Κύριε Μαντά συνεχίζω
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος θα ήθελα να αναφερθώ και στους συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς που έχουν γενικά ένα υψηλό επίπεδο γνώσεων, ικανοτήτων και θέλησης, αλλά κατώτερο από εκείνο τους συναδέλφους των χωρών της Βόρειας Ευρώπης. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα για τη «θέληση». Στη σειρά «Το νησί» που προβάλλεται στη τηλεόραση, η δασκάλα στενοχωριέται και ανησυχεί για τα παιδιά του σχολείου που αφήνει λόγω της ασθένειάς της. Ας αναρωτηθούμε σήμερα πόσοι εκπαιδευτικοί ανησυχούμε για τα παιδιά όταν λείπουμε από το σχολείο λόγω ασθένειας, πραγματικής ή ανύπαρκτης. Γι αυτό συμφωνώ με τον κύριο Μπουραντά και όσους διατυπώνουν την άποψη ότι ή κρίση σήμερα είναι κυρίως κρίση αξιών.
Ευχαριστώ
Φιλικά
Βογιατζής Θωμάς
Κύριε Βογιατζή ευχαριστώ για τα σχόλια σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μετάδοση εμπειριών από 'πρώτο χέρι' είναι καθοριστικής σημασίας για τη σωστή διάγνωση των πραγματικών προβλημάτων και κατ'επέκταση των λύσεων τους.