Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Πώς Χάνονται οι Αξίες μιας Κοινωνίας και πώς Βρίσκονται ξανά – Μέρος α’

Ακούω τελευταίως όλο και περισσότερο κόσμο, ανώνυμο αλλά και επώνυμο, να συζητά για τα καλά της οικονομικής κρίσης: επιστροφή στις αληθινές αξίες της ζωής, εκ νέου ανεύρεση της χαράς της οικογένειας και των ανθρώπινων επαφών και πολλά καλά ακόμα που προκύπτουν εξ' αιτίας της πεποίθησης ότι καταναλώνοντας λιγότερα γινόμαστε τελικά καλύτεροι άνθρωποι. Φυσικά όλα αυτά είναι απλώς σαχλαμάρες που λέγονται από όσους έχασαν αλλά όχι τόσο πολύ. Δεν έμειναν άνεργοι στα σαράντα τους και χωρίς εμφανείς προοπτικές εργασίας. Δεν έφτασαν στον σημείο να μην μπορούν πλέον να καλύψουν υποχρεώσεις που ανέλαβαν τα προηγούμενα χρόνια και που σήμερα αδυνατούν να αντιμετωπίσουν ή να καταργήσουν, όπως για παράδειγμα ένα στεγαστικό δάνειο. Όχι! Όσοι αντιμετωπίζουν έτσι την οικονομική κρίση βρίσκονται περίπου σε μια κατάσταση που τους επιτρέπει να συνεχίσουν σχετικά άνετα τη ζωή τους ελαττώνοντας κάπως για παράδειγμα τις εξόδους τους ή μειώνοντας μερικές ημέρες τις διακοπές τους. Μικρές θυσίες δηλαδή οι οποίες, ευτυχώς, αφορούν ακόμα ένα μεγάλο, το μεγαλύτερο, μέρος του πληθυσμού. Οι άλλοι, ευτυχώς προς το παρών οι λιγότεροι, που η κρίση τους αγγίζει ριζικά και καταστροφικά στη ζωή τους είναι ακόμα στην κατάσταση του σοκ ή το πολύ στη φάση της θλίψη ή και της συντριβής.

Για τους πολλούς όμως η στάση αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια εξορθολογισμού και διαχείρισης της οδυνηρής απώλειας ενός τρόπου ζωής που άρεσε. Με πιο απλά λόγια, ο Έλληνας πενθεί. Μετά το σοκ και την έκπληξη της απώλειας ακολουθεί η θλίψη και στη συνέχεια έρχεται η προσπάθεια ανασυγκρότησης. Αυτή έχει δύο στάδια. Πρώτα είναι η διαχείριση / παραδοχή της απώλειας, αναζητώντας αν είναι δυνατόν και τα αίτια της απώλειας. Πολύς κόσμος βρίσκεται λοιπόν στο στάδιο αυτό της διαχείρισης και της παραδοχής, το οποίο θα ακολουθήσει το τελευταίο που είναι η προσπάθεια διαβίωσης.

Αυτό είναι άλλωστε το ωραίο με τον Έλληνα: Από τη φύση του προσανατολισμένος στην επιβίωση περνά συχνά με εντυπωσιακή ταχύτητα τα στάδια της απώλειας για να συνεχίσει τη διαβίωση. Το κακό είναι ότι εξίσου συχνά η ταχύτητα με την οποία περνά μια απώλεια δεν του επιτρέπει να τη διαχειριστεί. Έντονα παθιασμένος ως λαός γινόμαστε έρμαιο της επιθυμίας για ζωή και δεν δίνουμε πάντα τον χρόνο που χρειαζόμαστε για να προετοιμαστούμε για την επόμενη απώλεια που πάντα έρχεται αφού η διαβίωσή μας νομοτελειακά είναι γεμάτη από τέτοιες.

Εν προκειμένω, εξωραΐζοντας τα δεινά μιας οικονομικής ύφεσης κινδυνεύουμε να παραβλέψουμε την αλήθεια που την προκάλεσε: συνυπευθυνότητα μιας ολόκληρης κοινωνίας, όχι μόνον πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλων ομάδων προς τις οποίες εύκολα και άκριτα ρίχνουμε το ανάθεμα. Μπορεί να μην γεννιέται ο Έλληνας λαμόγιο αλλά σε μια ηθικά παρακμασμένη κοινωνία δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εναρμονιστεί με την κυρίαρχη κουλτούρα. Όλοι, ο καθένας στο δικό του μέτρο και ταχύτητα.

Ηθική παρακμή είναι να κάνεις χρήση γνωριμιών ώστε να τύχεις καλύτερη μεταχείριση στο στρατό, στο νοσοκομείο, όταν θέλεις να κάνεις μια πληρωμή και να αποφύγεις την ουρά, να εξασφαλίσεις μια θέση εργασίας που δεν θα μπορούσες να πάρεις βάσει προσόντων αλλά μόνον με αντάλλαγμα της ψήφου σου κλπ. Το άτομο αναδεικνύεται σημαντικότερο της (κοινωνικής) ομάδας, πάντα με μια λογικοφανή αιτιολόγηση: «μα αν δεν το κάνω, θα περάσω απίστευτη ταλαιπωρία στον στρατό, μπορεί να πεθάνω στους διαδρόμους του νοσοκομείου, θα χάσω αδικαιολόγητο χρόνο, θα μείνω άνεργος». Έτσι κάνουμε την επιλογή και ακολουθούμε το δρόμο που επιλέξαμε εντείνοντας τον φαύλο κύκλο.

Μετά την πρώτη στροφή αυτού του δρόμου ακολουθεί όμως η ατραπός του οικονομικού οφέλους. Παζάρεμα με τον υδραυλικό ώστε να κατέβει η τιμή αν πληρωθεί η εργασία χωρίς απόδειξη, συμφωνία με τον σπιτονοικοκύρη να δηλωθεί μικρότερο ενοίκιο ώστε να κατέβει το ενοίκιο, αποδοχή ανασφάλιστης εργασίας για να υπάρξει εργασία, ενσυνείδητη φοροαποφυγή και φοροδιαφυγή στο μέτρο του δυνατού για τον καθένα. Είναι δύσκολο βέβαια να επιβιώσεις αλλιώς αλλά μόλις τα κάνεις και αυτά είσαι πια έτοιμος για τη μεγάλη λεωφόρο στην οποία βρίσκονται πολύ από αυτούς που, συνήθως δικαίως, κατηγορούμε: διασπάθιση δημόσιου χρήματος και διαφθορά που φέρνουν απώλεια της ανταγωνιστικότητας και οικονομικό μαρασμό, το στάδιο στο οποίο είμαστε σήμερα. Αν οι περισσότεροι δεν φτάνουν εκεί είναι ίσως γιατί δεν τους δόθηκε η ευκαιρία! Ο κοινωνικός μαρασμός της κοινωνίας που ακολουθεί τους δρόμους με αυτές τις επιλογές έπεται όμως, επίσης νομοτελειακά. Ιδίως αν δεν εξετάσουμε και συνειδητοποιήσουμε το σύνολο της διαδρομής που διανύσαμε μέχρι να φτάσουμε στον μαρασμό.

Χωρίς τη συνειδητή αυτή γνώση οι αξίες που ασπαστήκαμε και μας έφτασαν εδώ παραμένουν ανέγγιχτες και ριζωμένες. Μπορεί τα άνθη να πέφτουν αλλά με την πρώτη ψιχάλα οικονομικής ανάκαμψης θα ανθίσουν εκ νέου και οι καρποί της παρακμής γρήγορα θα ωριμάσουν ξανά ενδυναμώνοντας περισσότερο τον γόρδιο δεσμό που κρατά μια ολόκληρη κοινωνία δέσμια στον φαύλο κύκλο.

Πώς λύνεται το αίνιγμα; Πώς διαλύεται ο φαύλος κύκλος; Δύο ενέργειες χρειάζονται, μία βραχυχρόνιας και μία μακροχρόνιας δράσης, ενταγμένες και οι δύο σε ένα ευρύτερο αντιληπτικό πλαίσιο. Μείνετε συντονισμένοι μέχρι την επόμενη καταχώρηση και ως τότε δώστε τα σχόλια και τις απόψεις σας. Πώς μπορούμε να αλλάξουμε αξίες; Πώς μπορούμε να ξαναβρούμε τις χαμένες αξίες; Αυτό είναι άλλωστε το θέμα του αυτού του blog!

10 σχόλια:

  1. Σε αναμονή του μέρους β', αν θέλεις συμπεριέλαβε και στο συλλογισμό σου το στάδιο του θυμού και της οργής, το οποίο εκδηλώνεται μετά το στάδιο του σοκ ή της άρνησης της απώλειας και πριν από το στάδιο της θλίψης.
    Καθώς προσπαθούμε να προσεγγίσουμε συλλογικές εκφράσεις και φαινόμενα μέσα από την ατομική ψυχολογία (και επειδή δεν είμαι ψυχολόγος μπορεί να λέω και χοντράδα), έχω την αίσθηση ότι το στάδιο του θυμού και της οργής θα είναι πιο εύκολα αναγνωρίσιμο λόγω της εξωτερίκευσης του συναισθήματος! Γυαλιά καρφιά με λίγα λόγια!
    Ως εκ τούτου θεωρώ ότι δεν έχουμε δει ακόμη να ξεδιπλώνεται αυτό το στάδιο σε όλη του την έκταση. Η εκτίμηση μου είναι ότι αυτό το στάδιο θα είναι ο καταλύτης για τις όποιες αλλαγές τελικά δούμε στην Ελληνική κοινωνία. Αν δεν επέλθει αυτό το στάδιο φοβάμαι ότι θα παραμείνουμε σε ένα βουβό μοιρολόι και καμία αλλαγή συλλογικής συνείδησης δεν θα προκύψει.
    Πολλές φορές με βασανίζει το ερώτημα, αν είχε κανείς ένα μαγικό ραβδάκι και μπορούσε να επιτρέψει ή όχι να βιώσουμε το στάδιο του συλλογικού θυμού και της οργής, με τα όποια επακόλουθα αυτό θα έχει, τα προφανή αρνητικά και τα δευτερογενή θετικά για τα οποία μας προιδεάζει ο Σπύρος, τι θα έπρεπε να κάνει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σχετικά με τα στάδια του πένθους/θλίψης στο σημερινό πολιτικο και κοινωνικο πλαίσιο έχει γράψει πρόσφατα ο Slavoj Zizek στο βιβλίο του "Living in the end times"

    ...Zizek argues that our collective responses to economic Armageddon correspond to the stages of grief: ideological denial, explosions of anger and attempts at bargaining, followed by depression and withdrawal....

    Σύνδεσμος:
    ¨http://www.versobooks.com/books/tuvwxyz/xyz-titles/zizek_s_living_in_the_end_times.shtml

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ κε Γούναρη, πολλά συγχαρητήρια για το άρθρο, είναι απο τα λίγα που αποτυπώνουν με τόση ακρίβεια και συγγραφική νηφαλιότητα (!) όλη την κατάσταση κ τις διαφορετικές διαστάσεις της κρίσης...θα ήμουν πολύ χαρούμενη αν το συγκεκριμένο απόσπασμα δημοσιεύονταν σε κάποια εφημερίδα με ευρύ αναγνωστικό κοινό..περιμένω με ανυπομονησία το β μέρος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Διαβάζω και περιμένω και την συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η συζήτηση για την κρίση σ’ όλο τον κόσμο βέβαια, έχει σκοπό να αναλώσουμε αυτό που λέμε το αρνητικό καθοδικό σπιράλ πριν χτυπήσουμε πάτο, αλλά ξέρουμε πού είναι ο πάτος; Δεν ξέρουμε. Το είπε και ο Σπύρος πριν, έχουμε γνωστούς – αγνώστους, αγνώστους – αγνώστους, άρα λοιπόν είμαστε υποχρεωμένοι και στον κλάδο σας και σ’ όλους τους κλάδους να κάνουμε “crach management” με υποθετικά σενάρια πάνω σε μια ανοιχτή και ελεύθερη γεωμετρία της κρίσης, που δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα.

    Η κρίση λέμε όλοι, θα πω μερικά κλισέ, γιατί καλύφθηκα και απ’ αυτά που είπε ο Βασίλης, η κρίση είναι το μεγάλο τεστ.

    Η κρίση μην φοβάστε, δεν είναι το τέλος του κόσμου, η κρίση έχει να κάνει μια δουλειά παραγωγική. Το σύστημα στο οποίο ζούμε, δουλεύουμε, πλουτίζουμε, φτωχαίνουμε τέλος πάντων, ο καπιταλισμός, δεν έχει κανένα άλλο θεμελιώδη μηχανισμό αυτοδιόρθωσης και αυτοανανέωσης και υπέρβασης των ανισορροπιών παρά μόνο την κρίση.

    Η δουλειά η δική μας είναι να την βοηθήσουμε αυτή την κρίση, αφού δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, αυτό το ξέρετε καλά, είναι αδύνατον να αποφύγουμε την κρίση. Μπορούμε να προσδιορίσουμε το τι κρίση θα έχουμε, τι μορφολογία θα έχει η κρίση και κυρίως το μετά την κρίση τι;

    Η δουλειά μας λοιπόν είναι να παρεμβαίνουμε έξυπνα, γρήγορα, αποφασιστικά, ώστε να ελαχιστοποιούμε την καταστροφή, να αυξάνουμε την δημιουργία, αυτό που λέει και ένας μακαρίτης, δημιουργική καταστροφή και εδώ δεν αναφέρομαι σε ένα τομέα, αλλά σ’ όλους, θα συμφωνήσει και ο Σπύρος, συμπεριλαμβάνω και τις εξαγορές, τις συγχωνεύσεις, τις χρεοκοπίες – ανασυγκροτήσεις, την είσοδο, αλλά και την έξοδο από την αγορά.

    Κάποτε έπεσε ένα αεροπλάνο – θυμάστε όλοι το έργο – στις παγωμένες Άνδεις και αυτοί που επέζησαν έφαγαν τους συνεπιβάτες τους. Έτσι δουλεύει το σύστημα. Όλο το μυστικό λοιπόν είναι το αμέσως επόμενο διάστημα πώς να φάτε το σωστό πτώμα, όχι όλα τα πτώματα, είναι πάρα πολύ επικίνδυνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανδρέας Καλαντζής9 Ιουλίου 2010 στις 1:17 μ.μ.

    Στο ερώτημα «πώς χάνονται οι αξίες μιας κοινωνίας και πώς βρίσκονται ξανά» τολμώ να εκφράσω τα ακόλουθα:

    1) Δεν αισθάνομαι ότι οι αξίες της γερμανικής κοινωνίας είναι εκείνες που στηρίζουν την «καλή» οικονομία της χώρας τους σε αντιδιαστολή με την Ελλάδα.
    Μπορεί τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα να διασύρεται ως η διεφθαρμένη «πόρνη» της Ευρώπης, αλλά στο χαμαιτυπείο αυτής της πόρνης συνωστίστηκαν τα τελευταία χρόνια (και ιδίως μετά το 1994) πολλοί σοβαροί και υπεράνω υποψίας Ευρωπαίοι «κύριοι» προσπαθώντας να πουλήσουν την πραμάτεια τους .
    Αυτό λοιπόν που διαφοροποιεί ως προς το οικονομικό αποτέλεσμα αυτή την καθ΄ όλα αντιληπτή συναλλακτική «πορνική» σχέση είναι η προθυμία μας - των νεοελλήνων - να εκπορνευθούμε μ΄έναν τρόπο παρόμοιο με του υιού Ζαγορίτη (χαρακτηριστική περίπτωση γαμάουα ελληνάρα βουτυρομπεμπέ). Δηλαδή με ιδιαίτερα υψηλό τίμημα για εμάς …. Και τα σκας χοντρά και σε εξεφτελίζει η εταίρα….
    Για να το κάνω λίγο πιο chic : Η αντίληψη περί συμφέροντος (προσωπικού και κοινού) στην Ελλάδα είναι αυτή που μας καταδικάζει σε παταγώδη αποτυχία συνολικά. Χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε τα θεμελιώδη κοινά μας συμφέροντα και να τα υπερασπισθούμε σθεναρά με θεσμούς, κανόνες και νόμους που να εφαρμόζονται.

    2) Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη με τόσο πολύ ατομική ελευθερία παντού. Αυτή η τόσο πολύ ατομική ελευθερία έχει οδηγήσει στην κατάργηση της δημοκρατίας στην πράξη, μέσω της καταδυνάστευσης του συνόλου από πολυάριθμες ομάδες μικρότερων ή μεγαλύτερων συμφερόντων οι οποίες δρουν ανεξέλεγκτες, υπεράνω θεσμών και νόμων και δυστυχώς με ευρύτατη κοινωνική αποδοχή συνενοχής ή ένοχης ανοχής.

    3) Ο κάθε άνθρωπος νομίζω ότι κουβαλάει μέσα του ένα κράμα ιδιοτέλειας αλλά και διάθεσης προσφοράς. Μέσα από την παιδεία, την ωρίμανση και την κοινωνική ενσωμάτωση, αυτό το κράμα γίνεται συνειδητό και μέσα από τη διαχείρισή του παράγονται αποτελέσματα σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Τα τελευταία χρόνια αυτό το κράμα γίνεται όλο και λιγότερο συνειδητό και διαχειρίσιμo:

    «Δεν πλήρωνε ο πατέρας μου δέκα χρόνια να σπουδάσω στην Αμερική για να μου τα παίρνει τώρα ο Γιωργάκης. Κράτος είναι αυτό που πληρώνουμε ή μπουρδέλο;» Νεαρός γιατρός του Κολωνακίου σε απόγνωση, ξεσπάει στο διάδρομο του ορόφου της πολυκατοικίας που στεγάζει το ιατρείο του ….








    Στο αρχικό μας ερώτημα «πώς χάνονται οι αξίες μιας κοινωνίας» νομίζω ότι η απάντηση είναι : εύκολα.

    και στο ερώτημα «πώς βρίσκονται ξανά ;» η απάντηση είναι δύσκολα

    Πόσοι είμαστε προετοιμασμένοι και διατεθειμένοι για τα δύσκολα ;

    Ο πολιτισμός της ευκολίας μπορεί να αναπτύξει ανθρώπους διατεθειμένους για δύσκολες επιλογές και επίπονες προσπάθειες;

    Πριν από 10 χρόνια μεγαλο-γόνος-επιχειρηματία-βιομήχανου με απέραντη αυταρέσκεια μου δήλωσε:

    «έβγαλα από το Χρηματιστήριο μέσα σε 12 μήνες όσα ο πατέρας μου έβγαλε δεν έβγαλε ως βιομήχανος 30 χρόνια . Δεν νομίζω ότι είναι κακό. Το κέρδος δεν είναι ο σκοπός της επιχειρηματικής δραστηριότητας;»

    Τι να πώ «εγώ ο μαλάκας» στον «σερ» του Γέηλ με το πούρο ?

    Τι να πω και στο γιατρό του Κολωνακίου ?

    Απλά σκέπτομαι :

    Σ’ αυτά τα σχολεία που τους στείλαν οι πλούσιοι μπαμπάδες τους τι σόι δασκάλους είχαν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανδρέας Καλαντζής9 Ιουλίου 2010 στις 1:18 μ.μ.

    Στο ερώτημα «πώς χάνονται οι αξίες μιας κοινωνίας και πώς βρίσκονται ξανά» τολμώ να εκφράσω τα ακόλουθα:

    1) Δεν αισθάνομαι ότι οι αξίες της γερμανικής κοινωνίας είναι εκείνες που στηρίζουν την «καλή» οικονομία της χώρας τους σε αντιδιαστολή με την Ελλάδα.
    Μπορεί τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα να διασύρεται ως η διεφθαρμένη «πόρνη» της Ευρώπης, αλλά στο χαμαιτυπείο αυτής της πόρνης συνωστίστηκαν τα τελευταία χρόνια (και ιδίως μετά το 1994) πολλοί σοβαροί και υπεράνω υποψίας Ευρωπαίοι «κύριοι» προσπαθώντας να πουλήσουν την πραμάτεια τους .
    Αυτό λοιπόν που διαφοροποιεί ως προς το οικονομικό αποτέλεσμα αυτή την καθ΄ όλα αντιληπτή συναλλακτική «πορνική» σχέση είναι η προθυμία μας - των νεοελλήνων - να εκπορνευθούμε μ΄έναν τρόπο παρόμοιο με του υιού Ζαγορίτη (χαρακτηριστική περίπτωση γαμάουα ελληνάρα βουτυρομπεμπέ). Δηλαδή με ιδιαίτερα υψηλό τίμημα για εμάς …. Και τα σκας χοντρά και σε εξεφτελίζει η εταίρα….
    Για να το κάνω λίγο πιο chic : Η αντίληψη περί συμφέροντος (προσωπικού και κοινού) στην Ελλάδα είναι αυτή που μας καταδικάζει σε παταγώδη αποτυχία συνολικά. Χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε τα θεμελιώδη κοινά μας συμφέροντα και να τα υπερασπισθούμε σθεναρά με θεσμούς, κανόνες και νόμους που να εφαρμόζονται.

    2) Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη με τόσο πολύ ατομική ελευθερία παντού. Αυτή η τόσο πολύ ατομική ελευθερία έχει οδηγήσει στην κατάργηση της δημοκρατίας στην πράξη, μέσω της καταδυνάστευσης του συνόλου από πολυάριθμες ομάδες μικρότερων ή μεγαλύτερων συμφερόντων οι οποίες δρουν ανεξέλεγκτες, υπεράνω θεσμών και νόμων και δυστυχώς με ευρύτατη κοινωνική αποδοχή συνενοχής ή ένοχης ανοχής.

    3) Ο κάθε άνθρωπος νομίζω ότι κουβαλάει μέσα του ένα κράμα ιδιοτέλειας αλλά και διάθεσης προσφοράς. Μέσα από την παιδεία, την ωρίμανση και την κοινωνική ενσωμάτωση, αυτό το κράμα γίνεται συνειδητό και μέσα από τη διαχείρισή του παράγονται αποτελέσματα σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Τα τελευταία χρόνια αυτό το κράμα γίνεται όλο και λιγότερο συνειδητό και διαχειρίσιμo:

    «Δεν πλήρωνε ο πατέρας μου δέκα χρόνια να σπουδάσω στην Αμερική για να μου τα παίρνει τώρα ο Γιωργάκης. Κράτος είναι αυτό που πληρώνουμε ή μπουρδέλο;» Νεαρός γιατρός του Κολωνακίου σε απόγνωση, ξεσπάει στο διάδρομο του ορόφου της πολυκατοικίας που στεγάζει το ιατρείο του ….








    Στο αρχικό μας ερώτημα «πώς χάνονται οι αξίες μιας κοινωνίας» νομίζω ότι η απάντηση είναι : εύκολα.

    και στο ερώτημα «πώς βρίσκονται ξανά ;» η απάντηση είναι δύσκολα

    Πόσοι είμαστε προετοιμασμένοι και διατεθειμένοι για τα δύσκολα ;

    Ο πολιτισμός της ευκολίας μπορεί να αναπτύξει ανθρώπους διατεθειμένους για δύσκολες επιλογές και επίπονες προσπάθειες;

    Πριν από 10 χρόνια μεγαλο-γόνος-επιχειρηματία-βιομήχανου με απέραντη αυταρέσκεια μου δήλωσε:

    «έβγαλα από το Χρηματιστήριο μέσα σε 12 μήνες όσα ο πατέρας μου έβγαλε δεν έβγαλε ως βιομήχανος 30 χρόνια . Δεν νομίζω ότι είναι κακό. Το κέρδος δεν είναι ο σκοπός της επιχειρηματικής δραστηριότητας;»

    Τι να πώ «εγώ ο μαλάκας» στον «σερ» του Γέηλ με το πούρο ?

    Τι να πω και στο γιατρό του Κολωνακίου ?

    Απλά σκέπτομαι :

    Σ’ αυτά τα σχολεία που τους στείλαν οι πλούσιοι μπαμπάδες τους τι σόι δασκάλους είχαν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλώς τον και ας...άργησε το φίλο Ανδρέα.

    Ανδρέα είναι πολύ δύσκολο, όχι απλά δύσκολο να ξαναβρεί τις χαμένες αξίες της η Ελληνική κοινωνία. Ευλογα επίσης θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, ότι με τη φράση 'να τις ξαναβρεί' σιωπηλά γίνεται η παραδοχή ότι κάποτε τις είχε και στο δρόμο τις έχασε. Δεν είμαι σε θέση να κάνω ουσιαστική ιστορική αναδρομή της Ελληνικής κοινωνίας με βάση στοιχεία και όχι μύθους, επικρατούσες απόψεις, διαχρονική προπαγάνδα και άλλα τέτοια. Μπορώ να κρίνω μόνο από την οικογένεια μου και 2-3 ακόμη που είμαι σε θέση να γνωρίζω καλά.
    Οι αξίες χάθηκαν ή εκφυλίστηκαν, κατά τη γνώμη μου στη μετάβαση της ελληνικής οικογένειας από εποχές και τόπους (επαρχία) πείνας και εξαθλίωσης σε εποχές και τόπους (αστικό κέντρο) όπου δόθηκαν οι ευκαιρίες για φαγητό και αξιοπρεπή διαβίωση. Εκεί κάπου η μακρά καταπίεση ξέσπασε απότομα και στην αρχή με κίνητρο την απόκτηση όλο και περισσότερων αγαθών για την ικανοποίηση του αισθήματος ασφάλειας κατέληξε σε ατομικισμό, πλεονεξία και στο τέλος για όσους μπορούσαν ασυδοσία.
    Τώρα θα βιώσουμε πορεία προς την αντίθετη κατεύθυνση, βίαια και αναγκαστικά οδηγούμαστε να σκεφτούμε και το σύνολο, να επαναφέρουμε την ισορροπία στη σχέση αξία αγαθών και χρήματος με περιορισμό στα αναγκαία και αποφυγή των περιττών, και φυσικά να απορριπτούμε και να στιγματίζουμε συμπεριφορές ασυδοσίας.

    Αυτή η πορεία είναι που επαναφέρει για αρχή στο προσκήνιο της συζήτησης αξίες όπως η δικαιοσύνη, η ακεραιότητα, η τιμιότητα, ο σεβασμός στον άνθρωπο και στο συνάνθρωπο, η φρόνηση. Αυτό απαιτεί από όσους κράτησαν κάποια ψήγματα αξιών μέσα τους να είναι μπροστάρηδες σε αυτή την κουβέντα. Η κουβέντα όμως δεν αρκεί, όπως έγραψε και ο δάσκαλος μας αλλού, απαιτούνται αλλαγές στα συστήματα, στις διαδικασίες, στις δομές, στους κανόνες και στους νόμους, που θα πλαισιώνουν ένα άλλο τρόπο καθημερινής πρακτικής, επαγγελματικά και κοινωνικά.
    Απαιτούνται πιο ενεργητικές μορφές αντίδρασης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Συναφές το επόμενο άρθρο

    http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1007421

    "Η Νόσος της Πόλεως"
    Του Γιώργου Ι. Κωστούλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. 1. "...Φυσικά όλα αυτά είναι απλώς σαχλαμάρες που λέγονται..."
    Δηλαδή όλοι αυτοί που τα λένε επώνυμοι και ανώνυμοι, τι είναι; Ηλίθιοι; Επιπόλαιοι; Εκτός πραγματικότητας;
    Πράγμα που φυσικά δεν είσαι εσύ μια και χαρακτηρίζεις σαχλαμάρες την άποψή τους.
    Αυτό που λένε, γι αυτούς τους ίδιους, ισχύει. Για άλλους, είναι διαφορετικά. Δεν μπορεί να είναι για όλους το ίδιο.

    2. "...Μικρές θυσίες δηλαδή..." Δεν αντιλαμβάνομαι πώς είναι δυνατόν να αξιολογείς εσύ κάτι μέσα στο οποίο δεν βρίσκεσαι. Μπορεί γι αυτούς να είναι μεγάλες οι θυσίες και να τους κάνουν να αλλάξουν ριζικά τη ζωή τους, πράγμα το οποίο δεν είναι μικρό. Είναι δυνατόν να γενικεύεις και να αποφασίζεις τι είναι μικρό και τι μεγάλο για τον καθένα και με την άποψή σου να προσπαθείς να προσεγγίσεις το πρόβλημα της κοινωνίας;

    3. "...αλλά σε μια ηθικά παρακμασμένη κοινωνία δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εναρμονιστεί με την κυρίαρχη κουλτούρα..."
    Αλήθεια;
    Δεν έχει άλλη επιλογή;

    ''''''''''''''''''''

    Πάω να μαγειρέψω

    ΑπάντησηΔιαγραφή